CC ...jeśli marzenia się spełniają, to moje marzenie właśnie...
zawiązało się z jowialnej moherowej przędzy
i witrażem na polu modlitwy...nieznośnie wrzaśnie
wiesz, aż tyle szczęścia w niedzielne południe...
nie zdołam odwdzięczyć się, nigdy
nie zasnę...

Niechcący znów piszę wierszem, powinnam przestać, bo kiedyś pęknę, jak mydlana bańka
pchnięta podmuchem ciepłego wiatru, przeniosę myśli i umrę marnie
we własnym teatrze...

Bardzo dziękuję, naprawdę jestem wdzięczna po stokroć!

,,W przypadku japońskiego, jest kilka różnych transkrypcji. Najbardziej rozpowszechnioną jest transkrypcja Hepburna (sushi, shōgun), która kładzie nacisk na zapis ułatwiający użytkownikom angielskiego wymowę japońskich słów w sposób bardziej intuicyjny. W podstawówce, Japończycy uczą się innego zapisu, tzw. Kunrei (susi, syōgun), bardziej intuicyjnego dla samych Japończyków. Jednak kiedy zaczynają się uczyć angielskiego, poznają transkrypcję Hepburna i Kunrei jest mało używany.

Należy też wspomnieć o spolszczonych słowach takich jak gejsza czy szogun, które odbiegają nieco od oryginalnej, japońskiej wymowy ( w przybliżeniu: gejśa, śogun), a zadomowiły się u nas poprzez nieprawidłową wymowę słów w zapisie Hepburna.

Wydaje mi się, że na tym etapie, gdy zapis słów japońskich jest jako tako ustabilizowany w języku polskim, nie powinniśmy starać się go zmieniać na siłę. Gdyby starać się przestrzegać zasad polskiej fonetyki w zapisie, trzeba by zmienić też nazwy takie jak Okinawa (na Okinaua jak zalecają niektóre słowniki), co utrudnia nieco polską odmianę (zamiast Okinawie byłoby Okinałie itd.).

Według mnie to zależy od naszego targetu. Jeżeli piszemy tekst do gazety czy news internetowy to musimy się liczyć że, faktycznie szerszy odbiorca może mieć problem z właściwym przeczytaniem tego.

Ale jeżeli chodzi o teksty akademickie, tłumaczenia tekstów czy nazw, podobnie jak inni również opowiadam się za stosowaniem się do pisowni według transkrypcji zatwierdzonej przez państwo, w którym używa się danego języka.
Zazwyczaj wadą takiej transkrypcji jest to, że osoby czytające tekst w naszym języku mogą wymawiać błędnie dane słowo, ale często rodzima transkrypcja prawie uniemożliwia "odtworzenie" słów w języku oryginalnym. Pamiętam jak wielokrotnie męczyłem się z odnalezieniem słów w słowniku kiedy były one tylko zapisane polską transkrypcją języka koreańskiego z lat 80-tych
Wg mnie bardzo dobrze, że słowa orientalne pisane są wg znanych transkrypcji. Dzięki temu jesteśmy np. w stanie zamówić sushi nie tylko w Polsce pod tą nazwę. Trudno oczekiwać od ludzi, że nazwy obcych potraw będą znali w swoim języku ojczystym, a następnie uczyli się ich np. w j. hiszpańskim, bo jadą tam na wakacje. Gdybyśmy zapisywali słowa tak jak je słyszymy byłby bardzo duży problem, bo jakby się zastanowić, to każdy mógłby oczekiwać innego zapisu (np. suszi, susi, itp.).
Pewnie nikogo nie zaskoczę, ponieważ zgadzam się z większością opinii w tym temacie – uważam, że nazwy zglobalizowane powinny być zapisywane w sposób ogólnie zrozumiały, czyli według oficjalnej transkrypcji. Problem natomiast pojawia się, gdy transkrypcji jest więcej niż jedna, jak na przykład ma to miejsce w języku koreańskim. Np. w starych polskich pracach naukowych dotyczących języka, historii lub kultury tego kraju pojawia się tzw. transkrypcja polska, co bardzo utrudnia odnalezienie oryginalnego słowa (wierzcie lub nie – zapisy z polskimi znakami są dużo bardziej nieczytelne niż zapis z transkrypcji angielskiej)."

Tak sobie myślę, tak czytam...interesuje mnie język japoński, nawet bardzo. Moja siostra zna niemiecki, kilkanaście lat już mieszka w Niemczech. Często w trakcie rozmowy zapożycza niemiecka słowa, czy kaleczy język ojczysty? Prawdopodobnie tak, ponieważ doskonała znajomość innego języka widocznie wpływa na sposób wypowiedzi. Chociaż znam osobę, która mówi płynnie w języku angielskim i japońskim. Nie koliduje w mowie wyrazów i znaczeń. Może to kwestia tolerancji, albo odpowiedniej budowy mózgu. Zagadka? Mam odpowiedź. Ale....co tam, główka mnie boli.