Zgu­bi­łem pa­mięć, w groź­nym la­bi­ryn­cie miast,
co dusze swoje za­prze­da­ły tu­ry­stom,
spra­gnio­nym wszel­kie­go blich­tru,

złota ko­ścio­łów i mro­ków ta­jem­nych ruin.

Zgu­bi­łem pa­mięć, w groź­nym la­bi­ryn­cie miast,
co dusze swoje za­prze­da­ły tu­ry­stom,
spra­gnio­nym wszel­kie­go blich­tru,
złota ko­ścio­łów i mro­ków ta­jem­nych ruin.

Pod moim do­ty­kiem, chłod­ne mury domów,
zdra­dza­ją swoje ta­jem­ni­ce.
Pod moimi sto­pa­mi śpie­wa­ją dę­bo­we pod­ło­gi,
i stare sosny oży­wa­ją szu­mem wia­tru,
co ko­ły­sał je do snu,
i sko­wyt wilka w po­trzask schwy­ta­ne­go,
do uszu moich do­cho­dzi.

Z ta­kich domów nas życie prze­gna­ło.
W klat­kach z be­to­nu, jak ranne ptaki ży­je­my,
a duszę naszą roz­ry­wa tę­sk­no­ta
do tych miejsc w któ­rych wzra­sta­li­śmy,
nie­świa­do­mi ich pięk­na i uroku.

Śmierć i mi­łość, obie jed­na­kie,
śpie­wa­ją pie­śni pod moim do­ty­kiem.
Wlekę swój żywot za sobą, wy­peł­nia­jąc go snami.

Zgu­bi­łem pa­mięć w groź­nym la­bi­ryn­cie miast,
które dusze za­prze­da­ły tu­ry­stom
spra­gnio­nym wszel­kie­go blich­tru,
złota ko­ścio­łów i mro­ków ta­jem­nych ruin.