Dorwali go po wieczornej mszy. Krystyna, zwana Tiną, zastąpiła mu drogę z nieśmiałym uśmiechem.

 - Cześć, słyszałam, że fajnie nawijasz o Kościele. Trochę pogubiliśmy się w życiu, chcemy pogadać.

Kto by się oparł? O takiej dziewczynie nawet nie śmiał marzyć. Pięknie opakowana, pachnąca, była jak luksusowy samochód. Gdy tak patrzyła na niego ze znakiem zapytania w sarnich oczach, nie zastanawiał się długo.

Pojechali do niej gablotą Pabla. Z tyłu Ruda, zwykły wycieruch, ale Tina była do niej dziwnie przywiązana. Prowadził Carlos, adiutant i klon Pabla, tylko bez jego charyzmy.

- Napijesz się piwa?

- Dziękuję, nie piję.

- Nie pajacuj, nie proponujemy ci procentów, browar to kompocik – zarechotał Pablo.

- Naprawdę dziękuję.

- No, dobra, mamy jakiś sok? – zrobił oko do Rudej, która dawała mu znaki znad ramienia Carlosa.

Wypił duszkiem, bo czuł, jak mu zaschło w gardle.

Nagle pokój zawirował, kontury rozmyły się i poczuł, jak spada w ciemną studnię bez dna. Wszystko, co zdarzyło się potem przypominało surrealistyczny sen. Plątanina nóg, rąk, obnażone łona, jak na obrazie Boscha. Jakieś dźwięki, chrapliwy śmiech i strzępki słów. A potem eksplozja potężnej, obezwładniającej rozkoszy. I ciemność.

– Odpadł. No, mówiłem, że prawiczek – obleśnie zarechotał Pablo – Będzie, zmywamy się.

- Chwila – zaprotestowała Tina - Chcecie mnie z nim zostawić?

- A co, mamy go zabrać w takim stanie? Dasz sobie radę, laska, wierzę w ciebie.

*

Obudził go pulsujący ból głowy, suchość w gardle i przedziwna niemoc. Jęknął, próbując usiąść. Tina, odziana w koronkowy szlafroczek, patrzyła na niego gniewnie.

- No, nareszcie! Już myślałam, że nigdy się nie obudzisz.

- O, witaj, Krysiu – wychrypiał – Co to było? Co się ze mną działo? Co było w tym soku? Co…

- Co? Sro! Mało ważne – zbieraj się, bo muszę chatę ogarnąć – prychnęła.

Wstał powoli, przytrzymując głowę.

- Nic nie pamiętam – poskarżył się.

- No i dobrze, wypad!

*

W sobotę, miesiąc później:

- Nudno coś, może jakaś beka? Mam, Tina dzwoń do Misjonarza i zaproś grzecznie na poważną rozmowę.

- Co niby?

- A to, że zaciążyłaś z nim! Ciekawe, co powie? – zaśmiał się  Pablo.

- Ale jaja! – zawtórował mu Carlos.

- Tutaj, z wami? Przecież to intymna kwestia – zastanawiała się.

- My będziemy za świadków i w zastępstwie twoich starych. Ja mogę być tatuś.

- A ja mamusia – pisnęła Ruda

*

-To niemożliwe.

- Jak niemożliwe, jak możliwe. Sam widziałem, jak obracałeś Tinę. Podobało ci się – dowodził Pablo z dwuznacznym uśmiechem.

- Krysiu, to prawda? - Skinęła głową ponuro. Zaskoczony, nerwowo ściskał dłonie.

- Ja … muszę pomyśleć.

- Byle nie za długo. – Towarzystwo zaśmiało się szyderczo.

- No, skoro tak się stało, to chyba powinniśmy się pobrać. Dziecko niczemu nie jest winne i powinno mieć oboje rodziców – mówił z namysłem, ale stanowczo.

*

- No, nie mogę! Kończymy?

- Co ty, zabawa trwa. Niech szykuje ślub „Oj, będzie, będzie wesele” – zanucił Pablo fałszywie, a pozostali ryknęli za nim jednym głosem.

*

- Chciałbym porozmawiać z tobą w cztery oczy – poprosił.

- Nie chrzań, my tutaj jak rodzina – zaprotestował Pablo.

- No, właśnie, naprawdę chciałabyś, żeby twoje … nasze dziecko wychowywało się w takich warunkach? – potoczył wzrokiem dookoła – Chcesz, by dorastało i zasiliło ten bezmyślny, bezmózgi tłum, w którym liczy się tylko nażreć, nachlać się i wyrzygać! Gdzie nie ma miejsca dla sztuki, ideałów, muzyki i całego piękna, które dał nam Stwórca? – Rozpalał się coraz bardziej – Gdzie autorytetem jest napakowany facet z wypasioną furą, albo papierowa lalka ze sztucznym biustem, której ślicznego oblicza nie skala żadna głębsza myśl? Telewizyjna papka, która zwalnia od samodzielnego używania mózgu? Spójrz na nich –zatoczył dłonią półkole. - Naprawdę chcesz patrzeć, jak człowiek, który z natury swej jest na podobieństwo Boga, przeistacza się w żałosne bydlę…

- Ty, nie przeginaj! Licz się z gębą, bo …

- Krysiu, nic nie powiesz?

- Wiesz, masz rację, wypierdalać!

Podeszła do niego i przytuliła się ufnie, a on objął ją, cały drżąc.

*

- No, brawo, laska, mistrzostwo świata! Harcerzyk je ci z ręki. – Pablo patrzył na nią z błyskiem uznania. – Ale już, kurwa, wystarczy. Dziś kończymy.

*

- Jak to, nie jesteś w ciąży? - Patrzył na nią boleśnie zdumiony.

- Nigdy nie była, ty durna pało!

- To po co to wszystko? - Ciągle jeszcze nie mógł zrozumieć.

- Dla beki!

- Krysiu?

Dziewczyna  patrzyła na niego obojętnie, choć z pewną ciekawością. Jak na egzotycznego owada pod mikroskopem. Widziała ból i niedowierzanie, a jednak smagnęła:

- Spadaj, palancie!

*

Wyszedł, zataczając się. Kierował się tam, gdzie zawsze znajdował pocieszenie.

- Zwątpiłem, ojcze. To, czego doświadczyłem to było samo zło, jego kwintesencja. Niby ludzie jak ja… Ale tak inni. Zakpili ze mnie, zohydzili wszystko, co kocham, w co wierzyłem. Jak teraz żyć? – pytał natrętnie, oczekując odpowiedzi.

- Młody jeszcze jesteś, synu. I naiwny. Musisz zrozumieć, że wszystkich nie zbawisz. To przyjdzie z czasem. Módl się.

*

- Słyszeliście, Misjonarz za Batmana robił!

- Ale jak?

- Normalnie, z dziesiątego piętra, nie było co zbierać.

- No i o jednego misjonarza mniej. Na pohybel!