Po poprzednim wierszu z tytułem na własny identyfikacyjny użytek second hand - drugi fresk.
Brakuje mi jeszcze jakiegoś dopełnienia płońty / płoń ty sobie, ja nie całkiem kumam, być może innej, drugiej twarzy z egzystencjalnym zużyciem i śmiesznym, nieporadnym bulem - przez u / , albo jestem na etapie nauczania początkowego, leniwa istota co chce mieć wszystko na tacy, a sex to nawet na łyżeczkę od Tiffanyego lubo na kopyść.


Za dużo twoich utwów nie znam ale widzę łatwość pisania, merytorycznego zapodawania retrospekcji, ale najlepsze jest drugie tłoczenie oliwy sprawiedliwej. Tak jakby spartolono pierwszą i dociskasz jak skarbówka domiarem.

I teraz mogę robić golonkę, galaretę, tatara z łososia. Żona idzie po słodkie gościńce - księgarnia na ulicy zlikwidowana. Moje wnuki są żerne, jak dobrze zanęcisz będą częściej wpadać.
Oczywiście zawsze składam życzenia matce moich dzieci i polecam innym.

Tedy smacznego.

Pewnie tak, panie F., ale chyba się już zorientowałeś, że skaczę po formach i tematach jak pchła po psie.
A że nie wszystko jest absolutnie jasne? Twoje wiersze też nie są absolutnie jasne i też trzeba doszukiwać się sensu i znaczeń pod powierzchnią supełków myślowych.
Wszyscy mamy takie supełki, tylko czasami siedzą w ukryciu, a czasami próbuje się je przetłumaczyć na język pisany. I niekiedy trudno jest zrozumieć samego siebie.
Ale myślę, że warto próbować.


Nie mam o to pretensji, Allasko.
Nie wszystko na wszystkich robi wrażenie. To całkowicie zrozumiałe.
Kiedy przeczytałam Pianistkę Elfriede Jelinek, uznałam powieść za najbrzydszą prozę, z jaką miałam do czynienia. A przecież autorka dostała Nobla. Ale każdy ma własne kryteria i dobrze, że tak jest, ponieważ inaczej bylibyśmy tylko klakierami cudzej twórczości. Albo naśladowcami, co jest równie niedobre. Własnej drogi szuka się w gąszczu różnych ścieżek.

Dziękuje serdecznie - panie F. i Allasko - za przeczytanie i pozostawienie refleksji.
Miłego dnia.

Hahaha... na szczęście nie ma całej chmary takich złośliwych allasek. ))
A jedna jest do strawienia.
Dlaczego miałabym się obrażać za szczerość? Wolę szczerość niż bezkrytyczne słodzenie.

Roztomiła!

Choć cały czas powtarzam, że słoń mi nadepnął na poetyckie ucho i że gdzie mi tam wymądrzać się w temacie „poezja”, to przecież niekiedy aż się prosi, by zabrać głos. Otóż ten wiersz jest namacalną namacalnością powiedzenia, iż formowanie wierszy w stylu zrozumiałym dla młodych pokoleń, różni się od układania w stylu np. Herberta. Pokolenia współczesne są nieprzywykłe do posługiwania się aluzją. Są wdrożone do czytania tekstów podawanych na tacy, a odniesienia do np. greckich mitów stanowią dla nich barierę, po przekroczeniu której są bezradne i nie wiedzą, jak ocenić taką twórczość. Bo przy czytaniu wierszy w stylu „staromodnym” należałoby znać mitologię i wiedzieć, kto to był np. Marsjasz. No i podobne zjawisko występuje w prozie: Thomas Mann i jego powieść „Czarodziejska góra” jest dzisiaj nie do przyjęcia.

pozdrawiam

Oczywiście, że nie wszyscy idą na łatwiznę i jasna rzecz, że to my ponosimy winę za niski poziom powszechnej ogłady. Lecz i to jest jasne, ze mało komu się chce poszerzać własne horyzonty. Większość ludzi nie chce wnikać w teksty wymagające wysiłku i odrzuca je bez zastanowienia.
ukłony

Dziękuję za komentarz i miłego.