Zimowe wieczory pachniały pomarańczami
i tytoniem dziadka z wąsami.

Pamiętam, że zmierzch kapał jak świeca,
a babcia dziergała wspomnienia
w równe szeregi włóczkowych ściegów.
"Wiesz, ręce już nie te" - mówiła czasem.

Dni jak paciorki różańca wysunęły się jej z dłoni,
w otulinę nocy zapadła jak w sen.
Nie zdążyła opowiedzieć mi o tym jak zrozumiała,
że ostatecznie życie sprowadza się do modlitwy
i łamania chleba.