skroplami sądzisz, że jestem taka grzeczna?

mój rower nie ma hamulców
rozkładam szeroko nogi
dla równowagi
unoszę dłonie w górę
łapiąc wiatr między palce

przestrzeń powiększa
rzeczywistość
zmniejszam się
do wysokości źdźbła trawy
widzę atomy tlenu
deszcz spływa po twarzy
popiół z gwiazd
wypełnia usta
uśmiecham się
widząc wasz strach
podwójne twarze

prawdy jak niepotrzebne
fundamenty chwiejnych fasad
z marnym ornamentem wiedzy


śmieszny chłopcze
brałeś nauki u Platona?
czerwone kwiaty pęcznieją
od cmentarnych baldachimów

śmierć wsłuchana w żałobne
marsze trąciła ostrzem policzek
słodka krew to rozkosz
wypij mnie zanim zniknę

powielona tysiącem kartek
rozrzuconych w odbiciach lustra
znów jestem naga
ciało to forma zastanów się czego
pragniesz

dziwki czytają poezję
łykają wersy jak spermę
nienasycone

wczorajsze listy jak
podmuch spalonych
trocin
opadają
dobrze, jestem winna
wypiję butelkę gorzkiej
żołądkowej, wysmarowana
tuszem do rzęs zatrzepoczę

pastelowy rower nie ma hamulców
rozpędzona kurwa nosi
moje adidasy

Dziękuję, zapomniałam napisać tytuł - przejechałam na czerwonym

kamyczek więc czy to prawda, że

?

Dzień dobry Zbyszku dziękuję za słowa, które niestety są prawdziwe ale też piękne.
Masz rację, tylko zapytam dlaczego jesteś zagubiony?
M.