temat

nie lubię współczesnej poezji
zbyt często króluje w niej forma
strzeliste wieżyczki metafor
ornamenty porównań
wyszukana odmiana stylu
tworzą konstrukcję doskonałą i pustą
niczym niezamieszkany pałac
w którym echo zwielokrotnia ciszę
 

stojąc przed nim
nie mam ochoty
wejść do środka

myślę że wiersz powinien mieć
jakiś temat
choćby nieistotny błahy
ulotny przemijający
kryjący się w zakamarkach
codzienności
tak pospolity powszedni
że aż niezauważalny
 

wystarczy usiąść na ławce w parku
albo przejść się po rynku
małego miasteczka
 

bo prawdziwe klęski
nie rozgrywają się
na polach wielkich bitew
ale w ciasnej przestrzeni
zagraconych mieszkań
a prawdziwym triumfom
nie towarzyszą jaskrawe
światła jupiterów
ani oklaski widzów

 
prawdziwe dramaty
rodzą się gdzieś wewnątrz
gdzie nikt jeszcze nie dotarł
w duszy (jak mówią jedni)
lub w mózgu (jak utrzymują inni)
a być może (jak twierdzę ja)
gdzieś pomiędzy
tymi dwoma światami
widzialnym a niewidzialnym
namacalnym a nienamacalnym
 

ich żywot jest krótki
sława nietrwała
przemijająca jak
poranna letnia burza
po której w południe
nie ma już śladu
 

ukrywają się skrzętnie przed
wzrokiem ciekawskich
za spuszczonymi żaluzjami powiek
za zaciśniętymi kratami zębów
pod nieruchomym sarkofagiem twarzy

zupełnie jakby wstydziły się
samych siebie
 

05’2003