Stary, plastikowy, czerwony miś. Odarty z koloru nos, dwoje czarnych oczu tępo patrzących w dal. I sznurek zawiązany na szyi. 
Wesołe miasteczko. Przyjeżdżało do nas, do parku, każdego lata. Wystarczyło wystawić głowę z balkonu ósmego piętra i już można było je zobaczyć. Te cudowne, kolorowe karuzele. Namiot, gdzie baba –  czarownica odgadywała najskrytsze myśli. Salon strachu, z którego najstraszniejsza była jego nazwa. Strzelnica  –  każdy chłopak marzył, żeby  utrafić na niej zdjęcie z gołą panną  lub choćby szklaną lufkę do papierosa. I moje ulubione sznurki. Kwintesencja  marzeń. Jedno pociągnięcie za sznurek  było dla mnie warte więcej niż wszystkie inne atrakcje razem wzięte. To było to, na co zawsze czekałam.
–  Tato, chodźmy do wesołego miasteczka, proszę.
Brak reakcji. Jeszcze jedna próba.
–  Tato, proszę, chciałabym pociągnąć za sznurki. Tatooo!
–  Po co ci to. W zeszłym roku już ciągnęłaś.
–   Proszę, tato.
–   Poczekaj, zaraz coś wymyślimy. – Uśmiecha  się zagadkowo. – Zostań tutaj.
Znika w kuchni, pozostawiając mnie sam na sam z widokiem z okna. Z widokiem na moje marzenia.
 Smutne miasteczko  –  tak je nazywał. Nie rozumiałam dlaczego.
–  Już tato?
–  Jeszcze moment.
Z okna do drzwi. Hip, hip, hura! Ciekawe jak długo każe mi tu czekać...
–  Już tato?
–   Jeszcze chwileczkę.
Parę skoków na wersalce, jeden fikołek na dywanie. Slalom dookoła kanapy. Coś wymyślimy! Coś wymyślimy!
  –  Już.
Biegnę w podskokach za nim. Prowadzi mnie do kuchni, do kuchennego stołu. Zwisa z niego jeden długi sznurek.
–  Pociągnij – zachęca.
Wyciągam niespokojną rączkę, łapię sznurek i ciągnę. Uwielbiam niespodzianki! Może to nie to samo, co sznurki na wesołym miasteczku, ale i tak jest we mnie radość, której nie można nazwać słowami. Wstrzymuję oddech. Jest! Widzę coś! Wyciągam swoją zdobycz.
Stary, plastikowy, czerwony miś. Odarty z koloru nos, dwoje czarnych oczu tępo  patrzących w dal. I sznurek zawiązany na szyi. Moja stara, wysłużona zabawka.
Łzy.
Nie, nie z powodu zawiedzionych dziecięcych nadziei.
Brakuje mi taty i jego czarnego humoru.