2

Piskliwe szczekanie roznosiło się metalicznym echem wśród labiryntu korytarzy; Pysio był gdzieś niedaleko. Ziemianie, prowadzeni przez czterech przedstawicieli obcej cywilizacji, nie czuli się jakoś szczególnie zagrożeni. Byli raczej podekscytowani wizytą. Brak ubrania powodował wprawdzie, że Natalia czuła się trochę nieswojo, niemniej szła dumnie, starając się nie okazywać wstydu. Walenty rozglądał się z zaciekawieniem po oświetlonych miłym dla oka - to seledynowym, to czerwonym, to znów niebieskim światłem, metalowych ścianach pojazdu. Narożnikami wędrowały odkryte rury i przewody elektryczne, a fragmenty potężnej konstrukcji były ze sobą łączone potężnymi stalowymi nitami. Wszystko tu kojarzyło mu się z wnętrzem jakiegoś futurystycznego okrętu wojennego, na jakim zawsze pragnął się znaleźć.
Asystujący im osobnicy nie wyglądali wcale na obcych, jakich Walenty znał z powieści oraz filmów science fiction. Przypominali bardziej Eskimosów o jaskrawozielonych twarzach. Żaden z nich nie przekraczał stu sześćdziesięciu centymetrów wzrostu. Mieli niewielkie, skośne oczy, które niemal świeciły na tle ich zielonej cery, zacienionej dodatkowo grubymi, futrzanymi kapturami. Prowadzili swych gości spokojnym krokiem, nie strasząc żadnym rodzajem broni, nie krępując ruchów ani nie wydając z siebie podniesionych głosów. Walenty i Natalia wyglądali raczej na turystów oprowadzanych po jakimś egzotycznym kraju przez opłaconych przewodników, niż na uprowadzonych przez najeźdźców z innej planety. Po kilkunastu minutach kluczenia po korytarzach, cała szóstka stanęła przed sporymi drzwiami. Jeden z obcych wydał z siebie przeciągły pisk, po którym, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wejście do olbrzymiego, mocno oświetlonego pomieszczenia, otworzyło się. Walenty wszedł do środka, machinalnie pociągając za rękę swą towarzyszkę. Coś niewielkiego ruszyło w ich kierunku i rzuciło się na Walentego. Ten podskoczył, nieco wystraszony, jednak gdy w napastniku rozpoznał swego psa, odetchnął z ulgą. Po raz pierwszy ucieszył się na widok nieszczęsnego czworonoga.
Światło nieco przygasło, a na środku dało się zauważyć coś, co po zbliżeniu się o kilka kroków, okazało się fotelem. Siedziała na nim postać jeszcze mniejsza od czterech wcześniej poznanych przedstawicieli obcej cywilizacji. Jej delikatne rysy nie pozostawiały wątpliwości, że jest kobietą.
- Widzę, że zdobyliśmy wszystko, czego nam trzeba - powiedziała nienaganną polszczyzną do znajdującego się najbliżej niej zielonego mężczyzny.
- Tak - odpowiedział pytany. - Mamy tu ziemiankę - wskazał końcem zielonego palca na Natalię - ziemianina - kontynuował, podchodząc do Walentego - a także ich dziecko - zakończył triumfalnie, gładząc po wpadającej w oczy grzywie obwąchującego go yorka. Był najwyraźniej dumny ze zdobytych na Ziemi okazów. Zielona kobieta nie podzielała jednak tej radości. O ile Walentemu przyglądała się przez chwilę z niekrytym pożądaniem w skośnych oczkach, o tyle Natalia i Pysio nie budzili w niej wielkiego entuzjazmu.
- Co ona taka wielka? - wskazała niedbale na dziewczynę. - Nie starczy nam dla niej żywności!
Kosmita, z którym prowadziła debatę, był najwyraźniej przełożonym trzech pozostałych. Świadczył o tym nie tylko fakt, iż rozmawiała jedynie z nim. Walenty zauważył też kolorowe naszywki na jego kapturze i czerwoną opaskę na ramieniu.
- Oni wszyscy tacy są - bronił Natalii. - Jest i tak jedną z mniejszych, jakie tu widzieliśmy.
- A powiedz mi jeszcze, mój drogi Czajniku - kontynuowała z ironicznym uśmiechem - dlaczego samice sprowadzane przez ciebie, zawsze są gołe? - Czym to wytłumaczysz? Kiedy dowodzi Kubek, Spłuczka czy Czopek - wskazała ręką kolejno trzech słuchających w milczeniu współtowarzyszy - samice zawsze są ubrane. Za to, kiedy ty jesteś przywódcą, wszystkie muszą świecić nagością.
Kolor twarzy Czajnika zmienił się na jeszcze bardziej jaskrawozielony.
- Nie chcemy, by jak kiedyś, trafił się nam przebrany samiec - wybrnął mężczyzna, przypominając sobie niefortunną pomyłkę sprzed kilku lat. Kobieta tymczasem podeszła do Walentego, dotykając otwartą dłonią jego klatki piersiowej - A on? - zapytała. - Jeśli okaże się przebraną samicą? O tym nasz drogi Czajnik nie pomyślał?
- Mam stuprocentową pewność, że tak nie jest - odpowiedział dowódca. - Kiedy mamy już rozebraną samicę, pozwalamy jej samej dobrać sobie samca. Nigdy jeszcze ta metoda nas nie zawiodła.
- Cóż za nowoczesne podejście do doboru w pary przedstawicieli jednego gatunku - ucięła z ironią w głosie. - A to? - podeszła do odszczekującego się Pysia. - Czy to aby na pewno ich dziecko?
Tego Czajnik nie mógł być w stu procentach pewien.
- Dlaczego uważasz, że nie? - odparł jednak stanowczo i rzeczowo, bagatelizując dziwaczny wygląd najmniejszego Ziemianina. - Przyprowadziła go przecież ona - wskazał na Natalię - nawet jeśli nie jest jej dzieckiem, z pewnością czuje się za nie odpowiedzialna. Nie jesteśmy w stanie w polowych warunkach przeprowadzić badań genetycznych, droga Skarpeto.
Kobieta uważnie przypatrywała się psiakowi, który najwyraźniej nie przypadł jej do gustu.
- Zazwyczaj dzieci nie są bardziej owłosione od rodziców - rozważała - poza tym ono strasznie dużo mówi, a mimo włączonego translatora, nie rozumiem ani jednego słowa. Jak to wytłumaczysz?
- To przecież dziecko. Mówi w języku, którego nie przetłumaczy żaden translator. Poczekaj jakiś czas, a sama się przekonasz. Proponuję czym prędzej zabrać ich ze sobą i nie czekać aż nasza obecność zostanie zauważona.
- Sama nie wiem... - Skarpeta wahała się jeszcze przez chwilę, wreszcie jednak, rezygnując z dalszych dyskusji, rzuciła krótkie "Startujemy!", po czym opuściła pomieszczenie.
Czterech zielonych, oraz dwoje białych ludzi stało w milczeniu.
- Wyłączmy te translatory, nasze imiona brzmią w nich jakoś dziwnie - powiedział Czopek, jeden z trzech nie zabierających dotąd głosu, obcych.
- Ok - odparł Czajnik - zresztą nie zamierzam już dziś rozmawiać z tą trójką.
Nacisnął na jedną z kolorowych naszywek na swoim kapturze. Od tej pory Walenty i Natalia słyszeli już tylko piski i gwizdy wydobywające się z gardeł Czajnika, Czopka, Spłuczki i Kubka.
Znów przez kilka minut wędrowali korytarzami, wśród pulsujących kolorami świateł. Walenty próbował zastanawiać się, dlaczego nie protestował ani nie próbował uciec. Czy w lesie rozpylono jakiś gaz, będący narkotykiem? Czy to słabość do Natalii odebrała mu siłę? Czy może zamiłowanie do stalowych, masywnych pojazdów? Przecież nawet teraz mógłby odepchnąć czterech otaczających go mikrusów i popędzić w poszukiwaniu wyjścia. Jednak zupełnie nie miał na to ochoty. Szedł więc spokojnie, a błogi uśmiech pojawiał się na jego twarzy, ilekroć wzrok trafiał na krągłości idącej tuż przed nim kobiety.