Dziś księżyc ma smutnawą twarz,
Niczym królewna w wieży,
W ponurym zamyśleniu trwa,
Złą miłość może przeżył.

I muzyka tak cicho gra,
Że prawie jej nie słychać.
Czasem kaprysi, czasem łka,
to chłodna jest, to tkliwa.

To nasz ostatni wspólny dzień
W nadmorskiej restauracji.
Na taras upadł mroku cień,
Zapłonął blask latarni.

Odpływ się cofał, zdobiąc brzeg
Misterną białą pianą,
Dziś cisza razem z nami je
Kolację pożegnalną.

Dziękuję Pani, miła ma,
Za tkliwość tajnych spotkań,
Za słów niezapomnianych charme,
Za smak płomiennych doznań.

To one światłem będą mi
Gdy żal owładnie sercem.
Dziękuję za te złote dni,
I za skradzione szczęście!

Dziękuję za miłości dar,
Choć był mi i cierpieniem,
I za to, co nie mogło trwać,
Za bólu doświadczenie.

Za ten zniewalający czar
Pięknego Pani ciała,
Za namiętności boski żar,
Co nas noc w noc rozpalał.

Podnoszę dzisiaj kielich swój
Za nieuchronność zmiany,
Za Pani przygód nowy kurs
I Pani nowe zdrady.

Nie, nie zazdroszczę temu, kto
Bez Pani żyć nie może,
Za pani nowy romans z nim
W milczeniu toast wznoszę.

Wiem, że nie jestem wcale tym,
Kto Pani sercu miły.
Rozumiem to, lecz niech on dziś
Poczeka… aż skończymy.

Wiem: nawet statki marzą, by
Mieć swoją własną przystań,
Ale nie taki ktoś jak ja –
Włóczęga i artysta!


Прощальный ужин


Сегодня томная луна,
Как пленная царевна,
Грустна, задумчива, бледна
И безнадежно влюблена.

Сегодня музыка больна,
Едва звучит напевно.
Она капризна и нежна,
И холодна, и гневна.

Сегодня наш последний день
В приморском ресторане,
Упала на террасу тень,
Зажглись огни в тумане...

Отлив лениво ткет по дну
Узоры пенных кружев.
Мы пригласили тишину
На наш прощальный ужин.

Благодарю Вас, милый друг,
За тайные свиданья,
За незабвенные слова
И пылкие признанья.

Они, как яркие огни,
Горят в моем ненастье.
За эти золотые дни
Украденного счастья.

Благодарю Вас за любовь,
Похожую на муки,
За то, что Вы мне дали вновь
Изведать боль разлуки.

За упоительную власть
Пленительного тела,
За ту божественную страсть,
Что в нас обоих пела.

Я подымаю свой бокал
За неизбежность смены,
За Ваши новые пути
И новые измены.

Я не завидую тому,
Кто Вас там ждет, тоскуя...
За возвращение к нему
Бокал свой молча пью я!

Я знаю. Я совсем не тот,
Кто Вам для счастья нужен.
А он – иной... Но пусть он ждет,
Пока мы кончим ужин!

Я знаю, даже кораблям
Необходима пристань.
Но не таким, как я! Не нам,
Бродягам и артистам!

1939


https://www.youtube.com/watch?v=oGcpI0Y6XXA