Tutaj wiersz jakby zupełnie pozbawiony zalet, które umie pokazać autorka. Jest mniej wyobraźni, ale za to więcej deklarowania emocji. Słowo „melancholia” nie wywołuje melancholii, a jedynie ją opisuje. Jest dobre w prozie, bo można nim opisać szybko i w skrócie jakiś element świata przedstawionego. Gorzej jest z wierszem, gdzie raczej nie zależy nam na skrócie, a na zatrzymaniu czytelnika na przeżywaniu chwili.

Chętniej bym przeczytał pierwszą zwrotkę jakoś tak:



Nie upieram się, że powyższy tekst jest jakiś super, ale wydaje mi się, że zostawia w czytelniku nutę melancholii i poczucie izolacji.