Godne pożałowania jest szczęście ludzi szczęśliwych.

Polega na ślepocie i niewiedzy.

Nie widzą krzywych nóg żony, wrzodów na plecach kochanki.

Nie wiedzą, co robią ich dzieci za żywopłotem koło sklepu,

Nie wiedzą, że ich praca jest nudna i niepotrzebna,

A zainteresowanie żyłami wodnymi i piramidami energetycznymi

Ośmiesza ich w oczach sąsiadów.

Naiwna i irytująca jest ta wiara,

Że to akurat ich kobiety ładnie się zestarzeją,

Że tegoroczne wakacje będą udane

A dzieci mimo wszystko wyrosną na dobrych ludzi.

Najbardziej godny pogardy jest fakt,

Że wierzą, iż ci dobrzy ludzie będą żyli w lepszym kraju niż ich rodzice.

Godne podziwu jest nieszczęście ludzi nieszczęśliwych.

Polega na nadziei i czekaniu.

Czekaniu na to, że kiedyś przecież szczęśliwi muszą przejrzeć na oczy.

Kiedyś dowiedzą się prawdy jednej, drugiej, trzeciej.

Usłyszą sąsiadów, zobaczą dzieci całujące się z byle kim albo palące papierosy.

Zrzedną im miny.

Gdy będą wychodzili do pracy, nie dostaną całusa od żony,

Która dowie się o drugiej kobiecie. Tej z wrzodami na plecach.

Gdy wyjdą do pracy z pustego domu,

Będą wreszcie wyglądali na zmęczonych.

Nieszczęśliwi wciąż mają nadzieję.

Żyją nadzieją, że sami kiedyś oślepną.



Sekundnik