Piurnonsensowicz kucharzy;          
szeroki uśmiech na twarzy,
fartuch z dorodnym jeleniem…
– Dzisiaj gotuję pielmienie*.
 
Stolnica z ciastem już czeka,
zaraz wykroję kółeczka,    
farszem wieprzowo-wołowym
wypełnię je do połowy,
 
i zlepię tak, jak babuszka –
w niewielkie foremne uszka,
a gdy się schłodzą w lodówce,
na wrzątek z ochotą wrzucę.
 
I podam na powitanie –
w sosie lub kwaśnej śmietanie –
szanownej kompanii, która
dziś wędrowała po górach.
 
Już słychać radosne rżenie –
to Pegaz. Niesie na grzbiecie
Erato, Lolę i Belę,
w sakwie zaś kilka butelek.
 
Być może, to śliwowica,
łącka albo też paschalna,
więc będzie coś do wypicia,
no i biesiada do rana.
 
Gdy poszybują w dal myśli
pod wpływem wódki przezacnej,
Muza z pewnością zachwyci
góralskim nas poematem.

 
* Rodzaj pierogów z dość luźnym farszem z surowego mięsa wołowo-wieprzowego. Pochodzą z Syberii i do dziś są tam znaną, tradycyjną potrawą. Słowo pielmiań w języku Korni, mieszkańców okolic Uralu, oznacza “chlebowe ucho” (pierożki te rzeczywiście przypominają kształtem ucho).