Po bachowskim koncercie (pomimo obostrzeń)
Żenia pragnął odświeżyć muzyczne talenty,
w myślach splatał melodie w kunsztowne warkocze*,
tworząc suity, toccaty, capriccia, fugetty.
 
Barok trudny był dosyć, lecz Żenia się uparł;
– Cóż, nie takie się rzeczy w młodości grywało,
dziś pomoże mi wierny przyjaciel – siwucha,
jeden łyczek i drugi, i… pójdę na całość.
 
Zamknął oczy i przeniósł się w wiek osiemnasty,
palce z wprawą sunęły po gładkich klawiszach,
w dal płynęły fantazje, canzony, kantaty… 
Usłyszawszy je, Pegaz z wrażenia aż przysiadł.
 
Żenia znów parę łyków pociągnął z butelki,
trema poszła się bujać już całkiem, luz pełny,  
spojrzał w górę na stado dachowych gołębi
i uleciał w marzenia z akordem kolejnym.

* z wiersza Michała Witolda Gajdy “Koncert organowy Jewgienija”