Było późne letnie popołudnie. Sosnowy las za oknem pogrążał się coraz bardziej w mroku. Ptaki z wolna przestawały śpiewać, wieczorny koncert rozpoczęły świerszcze, w gorącym jeszcze powietrzu unosił się zapach żywicy i leśnej ściółki. Naturalną ciszę przerwał  niespodziewanie ostry dzwonek telefonu. Z wielką niechęcią podniosłem słuchawkę.

- Halo, czy tu weterynarz? - usłyszałem kobiecy głos.

- Tak, lekarz weterynarii przy telefonie  - odpowiedziałem.

- Proszę pana, mój pies zachorował. Czy mogę przyjechać do pana?

- Przyjęte jest, że ludzie zwracają się do mnie zazwyczaj per „panie doktorze”, proszę pani, a poza tym lecznica czynna jest od 7ºº do 15ºº. Teraz jestem po pracy. Odpoczywam. Prywatnie nie przyjmuję. Dyżur pełni lecznica w Kamieniu Pomorskim. Proszę tam zadzwonić. Mogę podyktować numer telefonu.

- Ależ to 40 kilometrów stąd.

- Wiem.

- Proszę pana, przepraszam, panie doktorze, obawiam się, że pies wymaga natychmiastowej pomocy. Ci z Kamienia nie zdążą przyjechać.  - Bardziej stonowanym i proszącym głosem odpowiedziała kobieta.

- Co mu jest?  - zapytałem.

- Cały czas wymiotuje, nie je, nie pije i nie może się załatwić.

- Chyba ma pani rację. To nie może długo czekać. Proszę podjechać do lecznicy. Zaraz tam będę.

            Pod Państwowy Zakład Lecznictwa dla Zwierząt w Międzyzdrojach przy ulicy Ustronie Leśne 13 zajechał nowiutki mercedes. Wysiadła z niego młoda, urodziwa i elegancko ubrana dziewczyna. Wyszedłem naprzeciw i gdy zobaczyłem, że jest sama, pośpieszyłem z pomocą. W bagażniku leżał niemiecki dog. Z trudem we dwoje wnieśliśmy go do gabinetu zabiegowego.  Zbadałem dokładnie psa. Temperatura powyżej 40º, blade spojówki, przyśpieszony oddech i tętno, silna bolesność powłok brzusznych, a do tego wymioty i brak stolca wskazywały na niedrożność jelit. Mogła ona być spowodowana obecnością ciała obcego ( Takie psy w czasie zabawy połykają różne przedmioty, np. piłkę tenisową) lub skrętem jelit. Bez  prześwietlenia nie da się tego określić. Przez chwilę zastanawiałem się, co mam powiedzieć pacjentce.

- Proszę panią  -  odezwałem się w końcu. - Podejrzewam niedrożność układu pokarmowego. Konieczna jest  natychmiastowa operacja. To poważny zabieg i w tych  warunkach raczej ryzykowny. Bez ultrasonografu lub  chociażby aparatu  rentgenowskiego nie wiem, w którym miejscu mam szukać  tej niedrożności. Rana operacyjna będzie musiała być zatem  znaczna. Nie mam też bloku operacyjnego, który w razie  potrzeby podtrzymywałby oddychanie. Znam  klinikę w Szczecinie odpowiednio wyposażoną do takich  operacji. Niestety, to ponad 100 km. Pies może tam żywy nie  dojechać.

- Panie doktorze. Niech go pan ratuje, za wszelką cenę, a jeśli już jesteśmy przy cenie, to ona tu nie gra najmniejszej roli.  - Odparła błagalnym tonem dziewczyna. Zrobiło mi się jej żal, bolało mnie cierpienie zwierzęcia i jednocześnie nie mogłem się oprzeć niespotykanej urodzie kobiety.

- Jestem sam, będę potrzebował asystenta. Muszę poprosić któregoś z kolegów.

- Ja mogę nim być  - odparła bez wahania.

- A nie boi się pani widoku krwi, wnętrzności w żywym organizmie?

- Absolutnie nie.

- Dochodzą do tego pani osobiste emocje związane z pani pupilem.

- Dam radę. - Oświadczyła  zdecydowanie.

 Podobała mi się nie tylko jej uroda, ale także determinacja, pewność siebie i wielkie uczucie jakie żywiła dla swojego psa. 

Ta wizyta mogła się zakończyć tak szybko, jak się zaczęła. Ja, biorąc pod uwagę okoliczności i warunki, z czystym sumieniem mogłem odmówić tego ryzykownego i nie dającego pewnych rokowań zabiegu, a  właścicielka w obliczu postawionej diagnozy  poprosić o eutanazję psa. Z zadowoleniem odkryłem, że łączy nas empatia w stosunku do zwierząt.

- No to do dzieła, pani asystentko – pozwoliłem sobie na odrobinę poufałości.

 Podałem dziewczynie jednorazowy, biały, wykonany z cienkiej włókniny  chirurgiczny fartuch. Jego zaletę stanowiła niezwykła lekkość, duża wytrzymałość i swoboda ruchów, wadę zaś spora przeźroczystość. 

- Proszę to na siebie włożyć. Proponuję ściągnąć tę śliczną sukienkę. Szkoda by się poplamiła krwią. Ja na chwilę wyjdę również się przebrać.

            Po chwili pomogłem jej zawiązać tasiemki z tyłu fartucha. Wykonując tę czynność zauważyłem, że nie ma na sobie stanika, a majtek, można by powiedzieć, że też ich w zasadzie nie było. Dziewczęce ciało prześwitywało przez tkaninę. Założyliśmy czepki, wyszorowaliśmy ręce i założyliśmy rękawiczki. Wcześniej zważyłem psa, dobrałem odpowiednia dawkę wetbutalu (środek do narkozy) i ułożywszy odpowiednio zwierzę na stole operacyjnym, zapaliłem lampę bezcieniową, wygoliłem i zdezynfekowałem jodyną skórę brzucha. Dziewczyna rozkładała narzędzia na serwecie, a na podręcznym stoliku różne wskazane przeze mnie medykamenty. Podałem dożylnie odmierzoną dawkę narkozy, nakryłem pole operacyjne serwetą chirurgiczną i razem obydwoje umocowaliśmy ją klamerkami do skóry. Spojrzałem na zegar ścienny. Dochodziła dwudziesta pierwsza.

- Poproszę skalpel i pęsetę. - Podałem pierwszą komendę dla mojej uroczej pani asystent.

(Ciąg dalszy nastąpi)