Barwne astry rozkwitły na klombie przed domem,
o płot wdzięcznie oparły się malwy spóźnione,
oczy Loli i Beli ten widok ucieszył,
pomyślały – a może by dziś zatriolecić?
 
Wprawdzie forma to dawna, nie każdy ją lubi,
bo też trzeba się starać, by sensu nie zgubić,
ale zawsze dla wiersza wysilić mózg warto,
a w triolecie do twarzy powinno być kwiatom.
 
Nie minęło chwil parę i takie to wersy
zapisały poetki, największe z największych:
 
śmieją się malwy przy płocie
młodziutkim pannom podobne
sekretu ich trudno dociec
śmieją się malwy przy płocie
może je śmieszą nawłocie
co się rozsiały na drodze
śmieją się malwy przy płocie
młodziutkim pannom podobne
 
Astry skosem patrzyły, nie widząc się w wierszu,
ale Pegaz przyczłapał, podpity i wesół,
ożywili się wszyscy – faux pas zapomniano,
resztę dnia poświęcono figlarnym zabawom.
 
Z zachowaniem dystansu, to rzecz oczywista,
w wykonanych przez Belę twarzowych przyłbicach.
Na wesołą kompanię (przybyli i inni)
znad jeziora rusałki zazdrośnie patrzyły.