Ciekawy wiersz, bo wbrew pozorom, dwuznaczny. Obrazujesz w nim pewien postęp, rozkład, ale robisz to po kolei, etapami. Uzmysławiasz, że nic nie jest trwałe, nie będzie na zawsze, oraz to jak znaczącą rolę odgrywa w tym wszystkim czas i jak trudno nam pogodzić się z faktami, jak trudno nam też dogodzić, znaleźć substytut na miarę zadowolenia.
Utożsamiłam się z tą tkaniną i jakoś tak smutno się zrobiło, zadumałam się trochę nad próżnością, trochę nad dziwactwem, ale też nad przemijaniem. Ci spoza lustra bardzo dwuznaczni. Przeczytałam z zaciekawieniem. Pozdrawiam.

Trochę zagadkowy wiersz, dwuznaczny, jak to już powyżej napisała Tetu.
Wiesz co, są różne tkaniny.
Niektóre bardzo cenne, z najwspanialszych włókien, inne z pozoru zwyczajne.
O te cenne bardzo się dba, często wiszą sobie stuleciami na ścianie, nikt ich nie dotyka - sztywnieją i nabierają ciężaru, bo nasycają się kurzem i niezdrową wilgocią.
Te inne żyją.
Raz tak, raz owak, jak w kalejdoskopie.
Lubię kalejdoskopy, gdyż reprezentują różnorodność, w której często kryje się niewymowne piękno.
I nie chciałabym wisieć na ścianie, myślę,że Ty też nie

pozdrawiam cieplo