Ładnie, ale trochę (według mnie) zaburzony jest rytm.
Spróbowałam go wyrównać, wstawiłam też trochę znaków przestankowych.
Jeśli coś jest nie po Twojej myśli, Nalko, to dobierz inne słowa.



Popioły

Spójrz w ogień, co gaśnie, lecz nadal się tli,
A kiedyś rozgrzewał, rozjaśniał nam dni.
Wspomnienie przyjaciół na szklankach dziś lśni.
Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Zniewalasz żywioły, zakładasz im smycz,
Lecz prawa do tego nie przyznał ci nikt.
Uczucia i pieśni wszak też pragną żyć.
Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Choć smutek ci ciąży i ciągnie na dno.
Twój duch będzie wolny, nie złamie go los.
Nie pozwól mu tonąć, przed siebie wciąż płyń.
Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Weź kufel do ręki, przy stole z nim siądź
i dorzuć do ognia opowieść nam swą.
Gdy smutek przeminie, nabierzesz znów sił.
Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Zbyt trudno samemu żeglować pod prąd,
gdy cel jest daleko - tysiące mil stąd.
Płyń z nami i śpiewaj, nie cofniesz już nic.
Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Chcę ognia, co płonie…

Nim świat nasz się skończy i my razem z nim,
Czas płomień ugasi krążący we krwi.
Ty żyj jak najpełniej, przyjaciół się chwyć.
Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Chcę ognia, co płonie, ty popiół wciąż czcisz.

Pozdrawiam serdecznie

Podoba mi się to tłumaczenie, ma w sobie naprawdę dużo ognia
Czy to może jakieś szanty?
Polskie słowa idealnie oddają angielski oryginał.
A to sztuka

Bardzo podoba mi się egzystencjalny rys tej piosenki, wszak dotyka on istoty bytu.

Wiele tu radości życia, nadziei na lepsze jutro, i podsycania jej innym.
Bo żyje się raz, i trza życie wycisnąć jak cytrynę.

Zbijają się tu dwa przeciwstawne nurty - wsteczny i optymistyczny.
Do mnie przemówił ten drugi, jako że jestem życiowym optymistą.
Trza w siebie wierzyć, wtedy zapomnimy o popiołach