Już ostatnie dni lata. Za parę chwil jesień
w kalendarzu i w sercach zagości na dobre.
Kaskadami posypią się liście i wiersze.
Muza z nitek pajęczych obszerną tka torbę,

by pomieścić w niej wszystkie liryczne utwory,
co się złożą z przebłysków i szeptów jesieni,
znanych dobrze poetek – Belindy i Loli,
a gdy wena dopisze, dołączy Jewgienij.

Lecz na razie nasz gieroj zajęty czym innym,
zbiera resztki dojrzałych owoców w ogrodzie –
jabłka, gruszki soczyste, najchętniej zaś śliwki.
– Pyszny nastaw w gąsiorach z nich później przyrządzę.

Gdy nadejdą jesienno-zimowe wieczory
i paskudny gość – chandra, napełni go smutkiem,
wydobędzie z piwniczki szlachetne gąsiory,
ich zawartość rozgrzeje i ciało, i duszę.

Potem starą gitarę wyciągnie zza szafy,
w dal popłyną akordy “Brodiagi*” i łezka
zalśni w oku, bo wspomni się Żeni czas dawny,
inny wieczór, kraj inny i wierny koleżka.

Bajkał mu się zasrebrzy i szczyty gór dumnych,
miłe ciepło ogniska i męskie rozmowy…
Jeszcze łyknie z tęsknoty trzy-cztery setuchny
i pomacha, już we śnie, byłemu kumplowi.


* Brodiaga (Włóczęga) - rosyjska pieśń ludowa. Pieśń ta zdobyła dużą popularność na początku XX wieku, ale w środowisku więziennym Syberii była znana już od lat osiemdziesiątych XIX wieku. Z polskich wykonawców śpiewał ją w rosyjskiej wersji m.in. Czesław Niemen (wydana w 1975 na pocztówce dźwiękowej pt. Włóczęga).