Narodziny nowego niekoniecznie muszą zwiastować coś optymistycznego i tutaj pozwolę nie zgodzić się z wiosną. Narodzić może się również nowe zło, nieznane, nienazwane, nie wiadomo co, a dopóki nie zapoznamy się z tym czymś, nie oswoimy tego, nie nauczymy się z tym żyć, trudno mówić o optymizmie. Pierwszy wers jest dla mnie takim rozpaczliwym aktem wyrwania i zatrzymania tego, co kolorowe, piękne, co być może za jakiś czas nie będzie nam już dane odczuwać i dotykać. Wydrapać to zza mgły i widzieć choćby w krzywym zwierciadle, to zawsze coś, bo nie pozwala zapomnieć. Niepokojący wiersz wodniczko, ale takie też mamy czasy.
Podoba mi się ta fraza;



bardzo trafna.

Natomiast nie do końca kupuję to:



wyczuwam tutaj odrobinę patosu. Myśl fajna, ale coś bym tutaj pokombinowała z tą frazą. Pozdrawiam ciepło.