Nim księżyc światłem niebo ozłoci,

baśń ci opowiem z mchu i paproci.

Usiądź wygodnie, otul się puchem,

przymknij powieki... Teraz posłuchaj...

Za siódmą górą, za siódmą rzeką,

dokąd na spacer zbyt już daleko,

w zielonych pędach żył Leśny Ludzik:

sercem - ogromny, wzrostem - nieduży.

Chociaż fizycznie raczej był słaby,

z wiatrem wygrywał fanty w warcaby,

w nocy świetliki łapał we włosy,

a rano tańczył z kroplami rosy.

Dni mu mijały nadzwyczaj żwawo

na pracy, którą łączył z zabawą:

gotów był bowiem w dowolnej chwili

słowami baśni życie umilić.

Raz do ludzika dotarły wieści,

że pewien chłopczyk choruje w mieście,

i że lekarstwem na tę chorobę

jemu jest tylko znana opowieść.

Nie czekał zatem ani minuty,

włożył płaszcz z liścia, z żołędzia buty

i się do miasta pospiesznie udał,

by chłopcu w ucho wyszeptać cuda:

- Nim księżyc światłem niebo ozłoci,

baśń ci opowiem z mchu i paproci...