Pan, jak co roku, gdy przyszła jesień,

popadł  w apatię oraz depresję:

zamknięty w sobie, stronił od ludzi,

mazał się tylko i wciąż marudził.

Ciężko mu było zebrać się z rana,

czasem coś przegryzł lub bez śniadania

próbował oczy do tego zmusić,

by, zamiast drzemać, patrzyły w sufit.

Odstawił książki i telewizor,

bierki, pasjanse, a nawet... mydło.

- Czy ja umieram? - pytał Pan łzawie,

gotów testament spisać już prawie.

Lecz, zanim dramat jakiś się zdarzył,

przewrócił kartki w swym kalendarzu

i z miejsca buzię miał uśmiechniętą -

powoli wprawdzie, ale szły Święta!