Witaj, Alex, po latach przerwy
Roztaczasz obraz kogoś, kto żyje na niby, kto już chyba nie szuka swego miejsca na ziemi.
Bo?
Bo coś poszło nie tak jak powinno.
Zaistniała pustka i marazm.
Niebyt i niemy skowyt...

A z czego to wszystko się wzięło?
Z pragnienia miłości, której nie dane było zaistnieć.
Z tego, co mogło być, mogło, ale...

Pozostało wspomnienie, smutne i odrealnione.
Tej miłości bowiem nikt już nie poskleja.
Gdzieś, somewhere along the way, zagubiła się w gąszczu złych fluidów.

Smutny wiersz...
Ale nikt nie obiecywał, że życie będzie pieścić.
Może dać tęgiego kopniaka.
I wtedy pozostaną nam tylko złote wspomnienia i ból serca.