Tu jest piec. Codziennie patrzę na stare meble.

Element większej, eleganckiej meblościanki.

Każdy ma taką elegancję, na jaką zasłużył – ja mam kawałek. Niejeden.

Parzę kawę. Siadam na wysłużonej kanapie. Ilości papierosów nie zliczę.

Podobnie jak wspomnień, o których nie chcę pamiętać.

Na szczęście jest ciepło. Mam węgiel.

Z opieki – jak każdy element. Ktoś przedstawił jedną panienkę jako element przejściowy. Piąty element. Święta rewolucjonistka. Piąte koło u wozu. Nadal palę. Czasem zbieram pety.

Przechwałki, że wypalam tyle, co David Bowie

stają przede mną w całej krasie swojej śmieszności. Mojej śmieszności.

Dawid Bowie nie żyje.

Ja ocalałam. Prawie jak Różewicz. Tylko nie wiem, po co. Nie warto się nad tym głowić, bo znowu będę wcieleniem Jezusa wieszczącym Apokalipsę. Za każdym razem chcę ukarać za grzechy innych, a po tyłku dostaję tylko ja. Jak ten Jaś Fasola. Egon. Polly Anna. Niestety nie Polly Jean Harvey.

Nie ta skala. Zresztą tam u góry jest ciasno.

Za to miejscowego głupka każdy rozpozna.

A miało być inaczej. Serio? A niby czemu? Życie nie jest sprawiedliwe, a na każdym zebraniu jest tak, że ktoś musi zagrać rolę ofiary. Czasem zaczyna ci się wydawać, że Rynkowski – ten z rynku – śpiewa, że los drwi właśnie z ciebie.

Tak – z ciebie konkretnie – poprzez fale radiowe. Bo to się właśnie tak zaczyna – jak miłość – tyle że to obłęd. Tyle było drwin, do utraty sił.

I starość za rogiem na dokładkę. Jak królik z kapelusza lub tłusty tyłek króliczka Bridget Jones.

Też mam taki. Tyłek. Mam też kapelusz.

Już jednak tylko dom i papieros, i miotła.

Niech więc zawieje, zmiecie.