Wpadli do mnie wczoraj:

pan Tomasz,

domorosły poeta,

z zawodu stolarz

i

– wypisz, wymaluj, wyhebluj –

jego klon, pan Sułek.

Wpadli, wołając od progu:

– My w sprawie półek!

Siedziałem właśnie w szafie,

jak to ja potrafię,

ale że goście, no, nie ma rady…

Rzuciłem pisanie do pełnej szuflady.

Jak ktoś wpada,

mus z nim pogadać,

Nastawiam uważnie ucha

i mówię: – Słucham…

– Piszemy – kochany panie Jacku – na pisarskim portalu.

– Ja – wyjaśnia Sułek – dużo i szybko.

– Ja – wtrąca Tomasz – mało i pomału.

Pisanie – mówią jednym głosem – to żadne pisarskie hobby,

tak pisać, dla samego pisania, to byśmy nie mogli.

– Czyli – kiwam głową – misja?

Odpowiadają, bez kiwania: – Sprawa oczywista!

– I? – decyduję się grzecznie dalej temat drążyć.

Kto o drogę spyta, w szafie nie pobłądzi.

– Wszystkie nasze, nie ma co ukrywać, wysokich lotów wiersze,

trafiają, nie wiedzieć czemu, w to samo miejsce.

– Być nie może!... A gdzie dokładnie? –

Pytam, choć wiem, że sam łatwo odgadnę.

–  Aaa, noo… – zaczyna, skubiąc nerwowo wąs,  pan Sułek.

Kończy pan Tomasz: – Na jedną z dwóch półek.

– Jeśli – sonduję ostrożnie – zapytać będzie mi wolno…

– Wolno.

Pytam więc powoli, miarkując słowa: – Pewnie na tę dolną?

– A żebyś pan wiedział. Gadasz pan, jakbyś na niej sam siedział.

– A gdzież mnie tam do panów! Ja tak nie potrafię.

Wciąż piszę do tej tu – wypchanej po brzegi – szuflady w szafie.

Ale… – wzdrygam się, bo w schaffhausenie jęknęła  kukułka –

mamy mówić nie o szafie, a…

– No, właśnie – zaczyna Tomasz,

Sułek kończy: – O półkach.

– Właśnie – potwierdzam. – O szafie nie mówmy już wcale,

wróćmy na półki w redakcyjnym regale.

Tu uśmiecham się, jak tylko ja potrafię.

– Przyjdzie dzień, że wyjdzie w końcu na wierzch wasze.

Bo ileż może jeszcze ten świat stać na głowie???

Zdradzę, w wielkim sekrecie –  już niedługo, panowie.

Nie oprze się stary ład masowym oddolnym naciskom,

wierzcie mi, lada dzień jutrzenka odmieni wszystko.

Idzie rewolucja, co świat przewróci (a z nim wspomniany regał)

do góry nogami,

a wtedy, panowie, dolna półka… no, domyślcie się sami.

A niech to!

Trochę im zeszło.

– A nie mówiłem, Tomku – zaszczebiotał radośnie pan Sułek,

że pan Jacek to światowiec, zna Londyn, no… i tak, w ogóle…

– I że się tam szwenda, i na aktualnych w poezji wyznaje trendach – rzucił pan Tomasz

z dosyć już daleka.  – Lecimy, bo wiesz, pan – wena nie poczeka.

– Aaaaaaaaa – dobiegł mnie jeszcze głos pana Sułka – za przysługę przysługa.

Wpadnę jutro z szufladą. Przyda się panu druga.