Podobno Pan Tadeusz Różewicz
nie chciał dostać się do nieba,
marzył o dotarciu do siebie,
z tej przyczyny pożyczył drabinę Junga.
Tak mniej więcej zapewniał Rymkiewicz,
w jednym ze swoich wierszy.

Byliśmy na różnych szczeblach 
tej samej drabiny.
Groził upadek pod ciężarem.
Potykałam się o ciebie,
potykałam o siebie; 
nogi w konwulsjach. 
Chciałam być Pretty Woman.

Chciałam jeść z twoich dłoni pyszne, soczyste truskawki.
Wybacz: ucieczki -
w towarzystwie ciemnej twarzy księżyca
biegałam po polach, które należały do mojego ojca.
Wyprawy na cmentarz;
potrzebowałam powietrza,
gdy zostawiałeś zatrzaśnięte drzwi i okna za kratami.
Aż nie wytrzymałam – rozrzuciłam kości po podwórku.
Zbiegły się wściekłe psy. Musiałam, musiałam cię oddalić. 
 
w dzieciństwie miałam wiele domków.
a przy prawdziwym domu stały brony pługi snopowiązałki
bo tata często wyjeżdżał w pole

Lubię jak prostujesz moje myśli,
że w czarnych workach nie ma ofiar, ani śmieci,
nigdy nie będziemy głodni, gdy pełno zboża i maku.

Jadę samochodem wąską ulicą, wzdłuż której stoją czarne worki.
wyskakują z nich  domki.
Pozbieram je

pozbieram