- Co? Dziś? Nie mogłaś poczekać jeszcze z rok? - zapytał ją zaspany i zasypany śniegiem.

   - Kiedyś się cieszyłeś na mój widok - Odrzekła.

   - Kiedyś nie byłem zgredem. Potrafiłem się cieszyć.

   - To prawda - Przyznała zima.

   - Zamknij już chociaż te drzwi bo pruszysz. Kwiaty mi poumierają.

   - I tak nie są w najlepszej firmie widzę.

   - Jaki Pan taki kram. Dbam o nie, czasem za bardzo, poza tym w tym mieszkaniu coś jest, tu wszystko powoli umiera. Chcesz kawy? - Zapytał zimy.

   - Tak, poproszę, białej z cukrem, z mlekiem bez laktozy.

   - No to chodź wiać chłodem do kuchni, nie kopce sobie fajkami w pokoju. - Zaproponował Michał. Na długo zostaniesz?

   - Oj tak. - Odrzekła - Przydałoby Ci sobie kupić cieplejsze buty i nową kurtkę. Będę zimną w tym roku.

   - To miłe że się o mnie troszczysz, ale są chyba bardziej potrzebujący ode mnie.

   - Owszem, są. Wypije kawę z Tobą i pewnie pogadam z kilkoma takimi. Jakie masz plany na dzisiaj? - Zapytała?

   - Odśnieżyć samochód - powiedział z przekąsem. Potem jechać na rozmowę o pracę, której na pewno nie dostanę, bo nie mam doświadczenia w transporcie międzynarodowym, a potem spotkanie z dziewczyną, która kompletnie mi się nie podoba ale wiem że na mnie leci jak Ty.

   -No to ciekawy dzień się zapowiada, co Michale? 

   - A gdzie tam, ciekawy byłby jakbym poszedł sobie na sanki - odpowiedział uśmiechając się do siebie.

   - Zawsze byłeś dziecinny, ale to nic złego, każdy z was jest. Dziękuję za kawę, lecę sypać dalej.

   - Leć, zobaczymy się pewnie niebawem, wpadnij na kawę, tylko naucz się pukać.

   - wpadnę na pewno, wpadnę na dłużej, teraz tylko chciałam się przywitać. Dozobaczenia.

   - Trzymaj się ciepło - uśmiechnął sie Michał.