Guliczna - Marian
Proza » Humoreska » Guliczna
A A A

   Kończyło się paliwo, a i my z żoną byliśmy głodni. Postanowiliśmy więc zatrzymać się, by coś przegryźć i napoić auto. Dojeżdżaliśmy właśnie do miasteczka, w którym bywałem jeszcze w gierkowskich czasach i mile to wspominam. Pamiętałem, że na rynku była niezła, jak na tamte czasy, knajpa o nazwie „Hawana”. Wiedziony nostalgią i ciekawością, zaproponowałem, żebyśmy jej poszukali.

   Miasteczko wyglądało jak przed laty. Domy były szare, ulice dziurawe i tylko zamiast furmanek jeździły po nich auta. Wyjątek stanowił rynek, który był w remoncie. Poprawiano tynki, elewacje budynków malowano na cytrynowy kolor, a drzwi, ramy okien i rynny robiono na czarno. Ten zestaw kolorów wydawał mi się dziwaczny, ale podobno o gustach się nie dyskutuje. Budynek restauracji był obstawiony rusztowaniami i obawiałem się, że jest ona nieczynna. Na szczęście była otwarta. Zachowała nawet starą nazwę, tylko dawny różowy neon zastąpiło krzykliwe graffiti. Weszliśmy i wtedy poczułem się jak w tamtej Hawanie sprzed pięćdziesięciu lat, bo prawie wszystko w niej wyglądało jak wtedy. W sali było może z dziesięć stolików. Miały nogi z metalowych rurek i nakryte były zielonkawymi obrusami. Z podobnych rurek wykonane były krzesła, a ich siedzenia i oparcia pokrywała zielona derma. Trzy ściany restauracji były obite pod sufit miodową boazerią, na której fantazyjnie rozmieszczono kilka doniczek z paprotkami. Ścianę od strony rynku tworzyła zespawana z grubych kątowników krata, w którą wstawione były na kit duże szyby. Ta oknościana kończyła się nisko osadzonym parapetem z szarego lastriko, pod którym był kaloryfer w postaci żebrowanych rur. Na równie szarej posadzce stał w drewnianej donicy rozłożysty filodendron podtrzymywany w kilku miejscach przez drewniane podpórki. Obok stało jeszcze kilka donic z jakimiś palmopodobnymi roślinami. Cała ta dżungla miała pewnie podkreślać egzotykę lokalu, ale też uniemożliwiała przechodniom zaglądanie z chodnika do środka. Im dłużej się rozglądałem, tym bardziej czułem się jak dawniej. Może obrusy były inne, może rośliny przy oknie też, ale generalnie wszystko było po staremu. Inna była jedynie klientela. W tamtych czasach był to jedyny lokal w mieście, gdzie lano piwo i dlatego był zawsze gwarny. Teraz gości było niewielu. Przy stoliku w kącie siedziała przy kawie zapatrzona w siebie parka, a na drugim końcu sali sączyło piwo trzech facetów. Tylko oni przypominali nieco dawnych klientów, bo byli w stanie mocno wskazującym na spożycie.

   Ledwie usiedliśmy, a już pojawił się przy nas kelner ubrany w czarne spodnie i białą marynarkę. Określenie „biała marynarka” jest mocno na wyrost. Była ona już bardzo pożółkła, a ślady po niedopranych plamach na rękawach i połach świadczyły o jej licznych bliskich spotkaniach z sosami i zupami. Nie była to też marynarka, lecz płócienne wdzianko bez podszewki z dużymi kieszeniami po bokach. Kelner był młody, pucołowaty i sprawiał wrażenie, jakby nasze przyjście bardzo go ucieszyło. Wyglądało na to, że byliśmy bardzo oczekiwanymi gośćmi, a on był gotów zrobić dla nas wszystko. Postawił na stoliku szklankę pełną papierowych serwetek i pojemniczek z przyprawami, a potem grzecznie i z wielką troską w głosie zapytał:

   – Czy coś podać?

   – Co tu można szybko zjeść? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

   – Jest pieczeń i guliczna – wyrecytował garson. – Może być jeszcze schabowy, ale trzeba poczekać – dodał.

   – Jak długo?

   – Pół godziny? – odpowiedział niezdecydowanie.

   – A pieczeń jest od ręki?

   – Tak.

   – To prosimy o dwie pieczenie.

   – Dobrze – powiedział i rozpromieniony zniknął za kuchennymi drzwiami.

Po chwili wrócił i postawił na brzegu stolika tylko jeden talerz. Była na nim spora kupka tłuczonych, przyklepanych łyżką ziemniaków, takaż buraczków i ładny kawałek mięsa polany sosem. Wyglądało to nieźle.

   – Niestety to już ostatnia pieczeń – powiedział z wielkim smutkiem w głosie. – Podać?

   – Tak – zadecydowała żona.

Uradowany kelner porwał talerz i obiegłszy żonę z właściwej strony, postawił go przed nią.

   – Życzę smacznego – wyrecytował, a potem utkwił we mnie pełne wyczekiwania spojrzenie. Zmobilizowany w ten sposób, zapytałem:

   – A co to jest ta guliczna?

   – Nie wiem – odpowiedział szczerze kelner i rozpłynął się w uśmiechu.

   – To niech się pan dowie – zaproponowałem.

   – Dobrze – odpowiedział ochoczo i pobiegł do kuchni.

Wrócił prawie natychmiast i przyniósł talerz z tym tajemniczym daniem. Był to ciemny mięsny sos, z którego wystawała zgrabna piramidka ułożona z kopytek.

   – To są kopytka w sosie? – upewniłem się.

   – Nie wiem. Sprawdzę – powiedział garson.

Po czym wziął widelec i zaczął nim sondować sos. Okazało się, że krył on dużo cieniutkich plasterków jasnego mięsa. Wyraźnie zadowolony z odkrycia kelner spojrzał na mnie, a ja uprzedzając jego pytanie, powiedziałem:

   – Dobrze. Może być.

Talerz z guliczną podjechał przed mój nos, a używany do sondowania widelec został starannie wytarty serwetką i położony obok niego.

    – Do tego jest jeszcze mizeria – powiedział garson. – Podać?

Skinąłem głową, a on zakręcił się na pięcie i zamiast do kuchni pobiegł w stronę okna. Wpadł między drewniane donice, potknął się i upadając, uderzył w filodendron. Ten złamał się i przykrył kelnera kupą liści. Na odgłos rumoru wypadło z kuchni dwoje ludzi i pobiegło na pomoc nieszczęśnikowi.

   W tymże momencie ja... obudziłem się. Bolała mnie głowa i było mi żal, że nie zdążyłem spróbować gulicznej.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Marian · dnia 04.02.2021 11:40 · Czytań: 659 · Średnia ocena: 4,33 · Komentarzy: 10
Komentarze
Wiktor Orzel dnia 04.02.2021 11:40 Ocena: Dobre
Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to zakończenie ze snem. Narracja jest całkiem zgrabnie zbudowana, opis mieściny starannie odmalowany, ale dowcip z wywrotką i obudzeniem się wywołuje niesmak. Na Twoim miejscu skupiłbym się na deserze i popracował nad zakończeniem. ;)
Marian dnia 04.02.2021 13:17
Dziękuję Wiktorze za odwiedziny i komentarz.
Napisałem to jako wspomnienie-sen o dawnych czasach, które już nie wrócą.
Niemniej rozumiem Twoje zastrzeżenia.
Jacek Londyn dnia 04.02.2021 13:38
Podzielam zdanie poprzednika - historia rozwija się dobrze i kiepsko kończy.

Postanowiliśmy więc zatrzymać się, by pożywić auto i siebie. - chyba pożywić się, nakarmić auto

pzdr
JL
Marian dnia 04.02.2021 14:19
Dziękuję Jacku za wizytę i komentarz.
Faktycznie to "pożywić auto i siebie" jest niezgrabne. Zmieniłem.
wiosna dnia 06.02.2021 10:32
Hej, Marianie:)
Sen rzeczywiście robi tu złą robotę i nadużywasz był, była, było...
Poza tym, jak zawsze u Ciebie, dobre czytanie:)
Pozdrawiam:)
Marian dnia 07.02.2021 14:02
Dzięki Wiosno za odwiedzyny i komentarz.
Popracuję nad tymi "był, była, było".
Marek Adam Grabowski dnia 11.02.2021 09:42 Ocena: Świetne!
Rok temu komentowałem to na innym portalu. Wówczas pochwaliłem personifikacje samochodu. Od tego czasu moja opinia się nie zmieniła.

Pozdrawiam
Marian dnia 11.02.2021 11:57
Dzięki Marku za odwiedziny i wytrwanie roku w tym samym przekonaniu.
ubuff dnia 11.03.2021 12:09 Ocena: Świetne!
Bardzo fajnie napisane. Podoba mi się postać kelnera - bez problemu powstaje w wyobraźni jego obraz :)
Pozdrawiam.
Marian dnia 12.03.2021 18:13
Dziękuję ubuff za wizytę i miły komentarz.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Janusz Rosek
02/11/2024 09:18
Kazjuno Dzień dobry. Dziękuję bardzo za Twój komentarz i… »
Kazjuno
01/11/2024 20:44
Janusz Rosek Lubię prozę z akcją, a w "Przemianach… »
ajw
01/11/2024 19:17
Cieszę się, ze przypadło Ci do gustu. Dziękuję Kushi :) »
Janusz Rosek
01/11/2024 18:00
Darcon Dzień dobry. Bardzo dziękuję za Twój komentarz i… »
Darcon
01/11/2024 15:29
Hej, Januszu. To tekst na górną półkę, tylko mógłbyś… »
Kushi
31/10/2024 20:30
Aż chciałoby się namalować obraz czytając ten wiersz...… »
valeria
30/10/2024 22:23
Nie przypuszczałam nawet, że dam :)no jasny jest:) »
Jacek Londyn
30/10/2024 13:22
Jest listowie, igliwie, wgryzające się złote morze, dyniowo… »
euterpe
28/10/2024 10:54
Dziękuję za opinię, pamiętam jak kiedyś pisałam opowiadanie… »
Kazjuno
28/10/2024 09:33
Tytułowe pytanie, Co by było gdyby? - jak się domyślam -… »
euterpe
28/10/2024 09:02
Dziękuję za opinię. szczerze powiedziawszy nie sądziłam, że… »
gitesik
28/10/2024 04:46
Recenzja tekstu „Co by było gdyby?” Tekst autorstwa… »
euterpe
27/10/2024 19:49
Dziękuję za opinię ????nie jest to zbyt dopracowane, ale nie… »
Kazjuno
27/10/2024 18:49
Janusz Rosek Cieszy mnie, że ciekawi Cię moja powieść. W… »
Janusz Rosek
27/10/2024 14:19
Kazjuno Bardzo ciekawy fragment. Wieczny dylemat - mówić… »
ShoutBox
  • ajw
  • 01/11/2024 19:19
  • Miło Ciebie znów widzieć :)
  • Kushi
  • 31/10/2024 20:28
  • Lata mijają, a do tego miejsca ciągnie, aby wrócić chociaż na chwilę... może i wena wróci... dobrego wieczorku wszystkim zaczytanym :):)
  • Szymon K
  • 31/10/2024 06:56
  • Dziękuję, za zakwalifikowanie, moich szant ma komkurs. Może ktoś jeszcze się skusi, i coś napiszę.
  • Szymon K
  • 30/10/2024 12:35
  • Napisałem, szanty na konkurs, ale chciałem, jeszcze coś dodać. Można tak?
  • coca_monka
  • 18/10/2024 22:53
  • hej ;) już pędzę :) taka zabiegana jestem, że zapominam się promować ;)
  • Wiktor Orzel
  • 17/10/2024 08:39
  • Podeślij nam newsa o książce, wrzucimy na główną:)
  • coca_monka
  • 14/10/2024 19:33
  • "Czterolistne konie" wyszły na początku września, może nawet gdzieś się wam rzuciły pod oczy ;)
  • coca_monka
  • 14/10/2024 19:32
  • Bonjour a tout le monde :) Dawno mnie tu nie było! Pośpieszam z radosną informacją, że można mnie zakupić papierowo :)
  • mike17
  • 10/10/2024 18:52
  • Widzę, że portalowe życie wre. To piękne uczucie. Każdy komentarz jest bezcenny. Piszmy je, bo ktoś na nie czeka :)
  • Kazjuno
  • 08/10/2024 09:28
  • Dzięki Zbysiu, też Ciebie pozdrawiamy. Animujmy ruch oddolny, żeby przywrócić PP do życia.
Ostatnio widziani
Gości online:32
Najnowszy:DawidIzrA-W