"a wiadomo że człowiek w sobie dusz wiele nosi"
Ładnie to wymyśliłeś

- ten fragment uwodzi mnie mocno

Witaj Per fumm

Wszyscy mówią o miłości wypływającej z serca, jak by byli przekonani ze tak jest na pewno. Myślę sobie że jednak to dusza jest nośnikiem największych uniesień. Serce jest idealną pompą która z uczuciami nie ma nic wspólnego. To dusza po śmierci jako jedyna, odważy się na dalszą wędrówkę udoskonalania...a więc tym samym stworzona jest do robienia rzeczy wyższych. Nic i nikt w przyrodzie nie ma takiej mocy sprawczej...
Dziękuję za wpis, bo dzięki niemu mogłem się wymądrzyć, a tym samym drasnąć kogoś swoją teorią.
Pozdrawiam.

Kamyczku.

To tylko skierowanie wiersza na właściwe tory, wrzucenie go w ręce odbiorcy któremu cos chcę ważnego powiedzieć,..
Bardzo dziękuję za zatrzymanie się nad tym co napisałem. Mam podobnie, że kiedy czyjś wiersz "wlezie" we mnie, zostaje z nim dłużej...Serdeczności.

Witaj Voytku.

Miło mi że po tylu niekomentowanych wierszach, ktokolwiek odważył się i zechciał zostawić ślad pod tym wierszem. Dziękuję i pozdrawiam.

Leszku S.

Znaczy się że jesteś wierszowy nocny Marek Miło mi bardzo za okazaną przychylność słowa nad słowem. Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Alcydlo.

Jeżeli tak, to chyba dobrze dla wiersza...Widać zatem niezachwialność symbiozy na ścieżce piszący - wiersz - odbiorca, z czego niezmiernie się cieszę. Pozdrawiam.

Dzonie.

Nie wiedziałem że da się to tak zredagować.. Te dwa istnienia uważałem za oddzielne funkcje życia, a tu proszę. Dzięki wielkie za powyższe. Pozdrawiam.