Guardians of the Galaxy

Drżę na myśl o wiośnie. Za każdym razem coś przekłuwam,
wzmacniając jednocześnie odporność, jak w przypadku
nałogowego zgniatania bąbelków folii.

Uciekam przed schematem, jego tekturową dyktaturą.

Odkryłem cię w systemie planetarnym, gdzie powietrze nie stawia oporu,
bo jest próżnia (), czyli nic nie ma albo... wszystko wyszło poza nawias.
Jestem gładki i wyłożony aksamitem. Szukam przygód w lustrze.
Zostawiam ślady butów i mgiełkę oddechu na srebrnej tafli.

Rozpływam się jak pączki. Gniotę wspomnienia. Spróbuję je wyprostować tak,
jak ciebie zresztą.

Dam za wygraną. Przyznam, że byłem daleko w kolejce
po obywatelstwo planety Mars.

Bo najlepsze są tematy otwarte, bez pointy albo z kilkoma niepełnymi.
Zamiast rozwiązania przynoszą zmierzch i sen, wyobrażenia
wschodniej strony nieba następnych dni.

Zatem wejdź do żonkila i podaj mi rękę. Daj się ponieść słowom.
Jedźmy! Batożmy konie na śmierć.