Cześć, Bazgrołko (wybacz zdrobnienie, tak mi wygodniej, jeśli Cię uraża, następnym razem się poprawię)

Fajny tytuł, bo nie zapowiada treści, choć rozgrywasz ją rekwizytami około wodnymi. To, jest dobry pomysł na wprawianie pióra i dobry wstęp do obrazowania. Popełniłaś jednak kilka grzeszków, które sprawiły, że tekst utonął

W pierwszej cząstce popełniasz grzech dosłowności. To, że napiszesz wprost o bezsilności, nieufności i zagrożeniu, nie oznacza jeszcze, że ja poczuję to samo, co PL. Przy kolejnej próbie spróbuj zbudować sytuację liryczną w taki sposób, abym poczuła, nie przeczytała. Jeśli wiesz, co chcę powiedzieć...

W kolejnej cząstce nie wychodzisz z dosłowności i dodajesz wyliczankę: próbuję, biorę, odliczam, zdzielam - to sprawa, że tekst staje się zwyczajnie nudny. Spróbuj pobawić się językiem, częściami mowy. Nie wszystek czasownik

I w trzeciej cząstce pojawia się koło ratunkowe, jak zbawienie, dla mnie - czytelnika, a dokładniej w ostatnim dwuwersie robi się naprawdę ciekawie.

Pozdrowienia

Edit: zamieniłam łesie na łasie. Wybacz, Bazgrołko

Witaj Bazgrola.

Wiersz jest na poziomie ŁOŁ...
Rzeczywiście Eska ma rację, choć dołożę swoje trzy grosze...A mianowicie tak naprawdę ta trzecia część jest do lekkiego przemeblowania...

tym razem jestem bez koła i ratownika ( chodzi o ratunkowe, a i unikasz powtórzenia bez )
nauczę się tonąć
wyrosną mi skrzela i cierpliwość do życia
będę chodzić po dnie

Unikniesz kolejnego powtórzenia nauczę się...

Pozdrawiam.

Bazgrolo.

No jak to! Nie wiesz co to jest ŁOŁ? Łoł to prawie zachwyt nad czytanym...To zabranie duszy w stan uniesienia, to odkrycie czegoś co może być perełką jedyną w swoim rodzaju, wręcz arcydziełem, którego nikt ani nic nie jest w stanie przebić innowacją czy stylem...Tyle mów teoria a praktyka jest tym, co mówi do Ciebie, pisz, doskonal warsztat, bo jeszcze daleko jemu do wyżej opisanego...To łoł ma być zachętą do dalszej poprawy stanu Twojego pisania, bo ten wiersz jest już krokiem w nieskończoność, ale też wiedz o tym że pierwsza jaskółka wiosny nie czyni....
Podpowiedzi są po to żeby, jeżeli się z nimi zgadzasz, poprawić je, czego jak widzę, nie robisz...
Pozdrawiam.

Hej, to znowu ja

Powtórzenia są jak najbardziej ok! Sęk jednak w tym, aby używać ich świadomie. Poczytaj sobie np. o aliteracji, poliptotonie, zerknij jak zbudowana jest np. vilanella. Powtórzenie to też figura retoryczna, którą w poezji jak najbardziej można wykorzystywać.
Tu, u Ciebie, czuć przypadkowość a nie zamysł, raczej wygląda na jeszcze nie do końca wprawione pióro, myślę jednak, że to tylko kwestia czasu.

A przy okazji nie każdy tekst nadaje się do poprawy, nie każdy trzeba poprawiać od razu. Pełna zgoda, że sama musisz czuć i chcieć jej dokonać. Ważniejsze, abyś rozwijała swoje pisanie i w kolejnych lepszych próbach nam się prezentowała.

Powodzenia w wierszotworzeniu

Wiersz odbieram subiektywnie jako obraz jakiejś toksycznej relacji.
Ktoś jest nad wodą, ktoś może za chwilę być pod nią.
Dobrze się to czyta, bo użyte rekwizyty dobrze oddają feeling wiersza i swoistą niemożność.

Chodzenie po dnie również jest symptomatyczne - czyżby poddanie się?
Skrzela - czyżby przystosowanie się do nieprzychylnych warunków?

Utwór jest wiarygodny i robi wrażenie, bo przedstawia człowieka nie jako monolit, ale jako osobę ułomną, podlegającą upadkom.

I tak widzę ten wiersz