Zastanawia mnie kwestia, czy o takich ciekawie zaobserwowanych wycinkach życia trzeba pisać słowami ze świata elegancji, kosmosu, encyklopedii. Bo ginie gdzieś upodmiotowienie zwykłego przeciętniaka. Widać, że Autor woli kolekcjonować i układać rózne konfiguracje z perełek. Choć przyznam się, że litoral mi się wydał fajny. Mimo niejednoznacznej oceny czytanie tekstu było dla mnie przygodą.

Problemem tego typu pisania jest jego enigmatyczność i hermetyczność. Wskutek przyjętego przez autora niezrozumiałego kodowania i narracji, czytelnik pozostaje poza textem, bez szansy na wspólne przeżywanie.

Cz. I skrót od narodzin do śmierci, w życiu, jak się okazuje z epitafium, w którym było się tylko porównywaczem. Pierwsze pięć wersów ok, dalej zbędne: spłoszona gazela i farbowane wkłady długopisów.

Cz. II jak wynika z tytułu to ucieczka z dołu grobu przez miłość. Motyw motyla nieudany. No zobacz: kruche życie motyla jest złamane i (to życie) szybuje w wieczność (jak?) na stubarwnych skrzydłach...

Z cz. III wynika, że żyjemy za szybą jak w galerii, podczas gdy najlepsze warunki (ach, ten litoral - znów słabość do "trudnych" słów) są na zewnątrz. Świeca, horyzont, marsz weselny, inwentarz cieni zbędne.

Najlepiej byłoby napisać jakąś prawdziwą historię taką spomiędzy nawiasu i sekretu

Bardzo ładne, subtelne wiersze.

Pozdrawiam

Przykro mi, ale się nie przebiłem. Wiersz kojarzy mi się z pięknymi przemiotami, które poukładane przede mną cieszą oczy, ale nie wiem do czego służą. Doceniam kunszt. Prawdopodobnie to ja nie nadążyłem. Pozdrawiam.