„Śladami Vincenta” – plakat z motywem słoneczników i nazwiskiem malarza mówił wszystko.
Kolejny wernisaż miejscowej miernoty. Nuda. Ludzie kulturalni muszą się jednak gdzieś pokazywać.
 
Prezentowane w pierwszej sali oleje nie zaskakiwały. Kopie słoneczników miał każdy. Zblazowane towarzystwo przeszło do następnego pomieszczenia. Znajdował się w nim stolik przykryty śnieżnobiałym obrusem, na którym spoczywała rama do obrazu.
 
Wnętrze eksplodowało nagle dźwiękiem o wysokiej częstotliwości. Zakrywającą odruchowo uszy publiczność oślepił ostry błysk. Raz, dwa.
Biel w ramie zabarwiła się czerwienią. Rozległ się krzyk wstrząśniętych widzów, a potem nastała cisza.
– Naprawdę robi wrażenie? – wyszeptał artysta z brzytwą.
W oczekiwaniu na odpowiedź, wnętrze ramy zastrzygło uszami.