Bo zawsze jest "kiedyś", kiedy mamy szansę na wzbicie się ku niebu, na odrodzenie, na bycie sobą tak naprawdę.
W zasadzie pointa w tyn wierszu niesie całość.
Jest w niej wszystko.
To, co o czym już pisałem - zadośćuczynienie samemu sobie.
Jak dobry obiad, który może ucieszyć.
Nawet gdybyśmy mieli sami sobie zaprzeczyć, damy radę.

Hej Wiolin

Podmiot jako niezamalowane płótno, ktoś, kto sam sobie jest tylko białą plamą, podskórnie pulsującym (nie)bytem, odkłada się na przyszłość, na lepsze czasy, by osiągnąć rozmiar ideału. Chciałoby się rzec, że za wszelką cenę będzie gotowy, musi być gotowy (jak obiad podany o czasie) na czas, nawet jeśliby miał poświęcić siebie, ale czy uda mu się w porę wyjść ze środka swoich ran/ram, by stać się żywym obrazem?

Muszę przyznać Wiolin, że czytałam kilka razy zanim znalazłam swoją ścieżkę. Jedno co mnie faktycznie razi, to te oczy bez głosu i spójnik na początku ostatniego wersu drugiej cząstki. Ja na swój użytek zamieniam "bez głosu" na "bez wyrazu" i czytam bez spójnika Pozdrawiam.

Arkady.

No tak....ale wiesz, chciałoby się żyć w lepszym...krótką chwilę, choćby nawet w wierszu. Pozdrawiam.