Kiedy dzień przed zamachem, piliśmy kawę
zwróciłem uwagę na twoje małe piersi.
Byłem ciekawy gdzie można dostać
takie dobre ciasto; małe piersi, jak twierdzisz
nie muszą się wcale przejmować przepisami.
 
Bez znaczenia ile trzeba dochować, ile zdradzić.
Nie wikłają wzroku w macierzyńską  słabość
tylko uważają na bawiące się za szybą szczyle.
Przy kawie, wydają się jeszcze bardziej tutejsze
niż ubranka dla lalek. Do kawy prawie nic
tylko małe piersi i słodkie palce; odrobina sezamu
 
i soli, żeby się otworzyły, wpuściły trochę słońca
i maluchy nie musiały się więcej czepiać sukienki
zlizywać czekolady z sutków. Nie na darmo
uciekają się pod moją obronę, nie na darmo  
przez ćwierci i połowy gubią na jawie
chociaż zawsze to jakaś ochrona. Jaźń, bezjaźn?
Dla twoich małych piersi  kilka na dobre sprawdzonych
szlaków języka i nieco cierpkiej szlaki, pierwsza
i druga - odsłony w misternym niedopatrzeniu. 
 
Żadnych, nawet najmniejszych obrażeń i tylko to
co zostaje w zębach – kandyzowana wiśnia
która potrafi wykarmić pragnących i łaknących
gdy srebrny trzmiel wylatuje z nocnej lampki.
 
Jeden za wszystkich i za jego przykładem wznoszę
ostrożnie zwodzone miasta, wykreślam place
żeby z przetartych i nieprzebranych, czystych okien  
wyglądać odchodzących z niczym od twoich małych piersi.