We wszystkich chwilach, w których boję się być kobietą,
deszcz tworzy przede mną abstrakcyjne rzeki. Z próżni
rozplecionych warkoczy wykrusza się papierowa sowa,
niby krew z reprodukcji obrazu Fridy Kahlo.

Rzęsa w oku, żeby nie zabłądzić, zawsze tak samo
rechoczące żaby. O zachodzie dryf pasuje do stóp,
dlatego łatwo czekać na przypływ i ryby pływające
na brzegach ust — skalisty brzeg, niczym otwarta rana.

Dłonie zajęte dłońmi, kreują noc, jakby za bardzo unikały
pojedynczych splotów, ciała rzeźbią biel — cienieje
grobowiec nerwowych traw, w wapno świerszczy i cykad.
Widzę w tej scenie zmęczone oczy matki, i nas pochowanych

w jej twarzy. Jakby siała dźwięk twojego głosu, na granicy
słyszalności. W gardło, i w nic. Przeszeptany! Jedynie
szyby w oknach dają cień życia, a może wiary, że nie zajmujemy
się miłością, lecz wszystkim co na nią nie pozwala.

Niczym psy zakopane pod ostrymi liśćmi łopianu. Nie starają się
byśmy w nie uwierzyli. Boże jak one strasznie zapamiętują
nasze stare oczy. (Jedyną formę ich obecnego życia). Mój
dziecinny śnie.



Z cyklu: Przez całe życie, do dzisiaj