-Grzech

Wszechświaty obrębem się

stały wobec ziemi umarły tam zaznał

ukojenia wszechmogący altruista

on patrzył na ziemię zmarłą jak w obłokach cmentarzy

krainą ukojenia oceanem nastał archanioł wierzyciel nieba on

na ziemi spisał dekret tajemnicę wyklętych

księga ostatnią kartę ludzkości otwarła

kule armatnie czarne jak oczy szatana łzę czerwoną na czole boga wytarły ludzkość ku boju wobec niego

jak człowiek człowiekowi wrogiem

diabeł w głębinie serca śmiertelnika kusił

on jednak wybaczył wierząc w słowa liturgii

jam patrzył i wspominał dzieje historii

jak piekło z kamienia powstało i w niebo spojrzało

widzę piramidę słów chwalebnych które stały się czaszą

niewiernych bliskich i dalekich przecież jestem kaleki

w tej chwili pacierze omawiam ku krwawych ran boga i diabła

myślę jestem bóstwem niewiernym

jednak człowiekiem wyklętym

on parzy na mnie ja widzę granicę umysłu jego

on słowa milczące poprzez oko jak wąż w sklepieniu ziemi

przejawia niby jadem grzechem pierworodnym uniżony jesteś wszyscy krainą boleści

a oni są jednostką aniołów niebieskich

oni ci którzy zmarli za słowa księgi jak wojny obłąkanych

wszystkich pierwotnych ludzi którzy w codzienności

wieku ulegli 

ulegli temu któremu słowa z gęby wyjęli płonąc w zamian niczym pycha w sumieniu ziemi.

Kraków 2021r.