Witaj Kasiu
Jestem u Ciebie chyba po raz pierwszy. Podobał mi się Twój wiersz, odbieram go na swój, szczególny sposób. Nie jestem pewny, czy to zamierzone ale z kontekstu pierwszej strofy wynika, że to ten, z pozoru wolny człowiek(niebieski ptak) - wieje - czyli ucieka, goni(jest wiatrem), łudząc się, że ma coś do powiedzenia, w kwestii własnego życia, nie godząc się na to, co zapisane, może odwrócić kartę. Więc nie jest fatalistą, tylko naprawdę wolnym człowiekiem, nie bojącym się śmierci i najwyższego "decydenta", a może to jedno i to samo. Może to Bóg jest śmiercią, ostatecznie decydując, o naszym losie i bawiąc się nami, niczym myszkami pozwala, wybrać ścieżkę do łapki, z kawałkiem sera, wszak jest zgrzybiałym starcem, o "kościstych kolanach".
Na koniec naiwny "ptaszek", czy też mała myszka, staje oko w oko z rzeczywistością - umiera.
Jest także inne rozwiązanie - nie opuszcza swojego, zbyt ciasnego już ciała, lecz przewartościowuje, dotychczasowe życie, stając na przeciw innemu wyzwaniu - miłości, która wszystko zmienia, a dotychczasowe ramy, są zbyt ciasne.
I dlatego podoba mi się Twój wiersz.
Pozdrawiam serdecznie
Zbyś