Czasem tak mam, że czegoś do końca nie rozumiem, ale mi się podoba
Tak jest z Twoim wierszem.
Bo niby mamy jakieś poruszenie w wodzie, ale z drugiej strony podejrzewam, że to jedna wielka metafora.
Panujący chaos, wieczne poruszenie, bezład...

Podobają mi się "wąchacze kwiatów od spodu" - to rewelacyjna fraza.

Wiersz jest nieco hermetyczny, ale można się w nim połapać, choć ciężej jest ubrać to w słowa.
Bo bazuje on na odczuciach, kreowanych przez obrazy.
A te wskazują na niepokój i zaburzenie pewnego ładu.

Japoneczko
Zajrzałem przypadkiem i podobnie, jak Michał jestem w konsternacji - nie wiem, dlaczego ale coś poruszyło mnie w Twoim wierszu. Może dlatego, że losy "kraba" i "podwodny świat" kojarzy mi się z moją pierwszą publikacją na PP, a Michał był pierwszym komentującym/witającym mnie na portalu, a może chodzi o nawiązanie do dzisiejszej sytuacji. Nie wiem ale widzę się w roli kraba, mającego w d. ławice i rekordy, zapchane sterty wąchaczy, mogę tylko współczuć rodzinom, wszak już nie wiedzą na co bliscy umarli itp.. Ale krab... Krab jest inny! Na przekór i pomimo targany wprawdzie wątpliwościami, dżwiga swoje brzemię, swój los i cierpi, zamknięty w ciasnych "ramach" swojego domku, a przecież mógłby się rozwinąć, w nowej muszelce - urosnąć/dojrzeć.
Jak widzisz, w dziwny sposób odbieram przeczytany tekst.
Pozdrawiam serdecznie
Zbyś

Dobry wiersz; o przyrodzie.

Pozdrawiam