Jest cisza. Powrócił spokój,

najsłodszy opatrunek losu.

Okno nabrzmiewa urodą nocy,

tych śnieżno- białych, prześnionych

na najbliższe odległe strony.

Mam swój świat zamknięty w ramach,

gdzie żadnych oznak ciał obcych nie ma,

a ja w ciałach stałych wybieram

najlepszy dla siebie model.

Teraz zdrowieją mdłe wnętrza

szarych komnat mózgowych

w nie ziemskim, lecz niebiańskim trybie.

Pod niezniszczalną powłoką

wrażliwe tkanki nerwowe

mają cudowną ochronę!

Kot zaplątany we włosach

niedomknięte oczy przemierza,

 ten co słuchać umiał do rana,

zawsze jasno widzący: Anioł!

Rozkład rozjazdów do nikąd

uległ ostatniemu rozkładowi.

Rozkład jazdy do siebie i innych

skończył bieg wraz z przemijaniem.

Jak nazywa się ta chwila?

Szukać ją? - Pod jakim adresem:

pory dnia, roku- czy wspomnień?

- Albo tymczasem karmić zmysły

gościnnym rozmarzeniem...