Wiatr szarpie kartką z zeszytu.
Smutne słowa porywa za horyzont ze sobą.
Zanim uciekną daleko z podmuchem,
jeszcze chwilę zatańczą nad głową.
Potem w morski szmaragd się zanurzą.
Spienią się trochę na krawędzi fali.
To zapuszczą się w toń,
to uniosą bałwanem.
Gdzieś tam migną w oddali.
Morze zabierze je w swe odmęty
a ja słońcem już będę pisać wiersze.
Chyba, że znowu serce zaboli.
I smutek wypłynie na brzeg topielcem.