Pole w sukni z rzepaku

tańczy na wietrze z lekkością.

Wysyła ku niebu pszczoły

oblepione słodkością.

To mrugnie chabrem niebieskim.

To makiem się zarumieni.

I w żółtej sukni tańczy

wśród słońca pierwszych promieni.

Wepnie biedronkę we włosy.

Przystroi się w motyle.

A kiedy wiatr ucichnie,

zatrzyma się na chwilę.

Przytuli się widnokręgiem

do nieba błękitnej twarzy.

I całując obłoki słodko,

będzie marzyć.

By znów zatańczyć na wietrze.

Wirować wczesnym rankiem.

W sukni słodko - żółtej.

W parze.

Z niebem - kochankiem.