(...)

A lato było piękne tego roku…

 

Do zakończenia służby junakom pozostały niecałe trzy miesiące. Życie w oddziale toczyło się utartym trybem, ze zwiększoną czujnością w dni wypłat. Wyraźnie jednak zmniejszyła się liczba spraw dyscyplinarnych – junacy obcinali już swoje półtorametrowe miary krawieckie, co dzień o jeden centymetr; woleli więc nie ryzykować przedłużenia pobytu.

 

Czasem jednak natura nie słuchała rozumu…

 

Po dwudziestoczterogodzinnej służbie spałem w domu, kiedy obudził mnie dzwonek telefonu. Nie lubiłem takich pobudek wczesnym popołudniem – w ogromnej większości nie były to prywatne rozmowy. Przez chwilę jeszcze leżałem, półdrzemiąc i naiwnie licząc, że to jednak nie służbowy telefon i wtedy przestanie dzwonić.

 

Nie przestał. Donośny dźwięk wwiercał mi się w mózg, gwałtownie przywracając mnie do życia na jawie. „Co za cholera, natarczywy jak zombi z pretensjami do życia” – skonstatowałem zirytowany, ale już prawie całkiem dobudzony. Zwlokłem się z łóżka i podszedłem do aparatu. „Kurde, jak nic dzwonią z oddziału. Przecież dzisiaj… no tak, dzień wypłaty”. Niechętnie, z odrazą podniosłem słuchawkę.

 

– Słucham. – Prawie warknąłem w mikrofon, szeroko ziewając; przetarłem dłonią oczy i, już normalniejszym głosem, powtórzyłem: – Słucham?

 

– Obywatelu komendancie – odezwał się w słuchawce podenerwowany głos jednego z członków kadry – niech pan przyjeżdża! Junak Kawalerski, ten Krzysiu… – Nastąpiła chwilowa przerwa; usłyszałem tylko szybkie sapanie, jakie wydaje ktoś po intensywnym biegu, próbujący złapać oddech.

 

Hasło ”Kawalerski” czy bardziej familiarnie „Krzysio” od początku pracy w oddziale działało na mnie jak smagnięcie biczem, momentalnie doprowadziło więc moje psychiczne i fizyczne jestestwo do pełnej mobilizacji. Resztki snu rozpłynęły się błyskawicznie.

 

– Co znów… – Nie zdążyłem dokończyć, gdyż rozmówca wszedł mi w słowo:

 

– On skacze po dachu i nie daje się ściągnąć!

 

– Poo… dachu? Pilnujcie go, żeby czegoś gorszego nie wywinął! Już jadę!

 

Rzuciłem słuchawkę na widełki telefonu. „Cholerny Krzysiu! Ja go chyba zabiję!” –przemknęło mi przez głowę. Ubrałem się pospiesznie i po ledwie kilku minutach nacisnąłem na pedały roweru.

 

Dojeżdżając przez park do oddziału, już z daleka zauważyłem niecodzienną scenę – naprzeciw naszego budynku, po drugiej stronie ulicy siedziało między drzewami i leżało na trawie kilkudziesięciu nieznanych mi ludzi. Śmiali się, pokrzykiwali w stronę internatu; co chwila któryś z nich zarechotał głośniej. Prawie każdy z nich trzymał w ręku butelkę piwa, niektórzy plastikowe kubeczki. „ A co oni?! Piknik sobie zrobili? Nie mają gdzie?!”. – Nie dość, że już byłem zdenerwowany, to jeszcze niespodziewane zbiegowisko doprowadziło mnie do progu wściekłości.

***