Na spacerze dziś wieczorem
zobaczyłam go samego
za nim słońcem zachodzącym
rozświetlone było niebo

Cienie drzew skrywały rysy
bliskiej kiedyś mi postaci
był jak noc bez gwiazd poświaty
lub jak żal, gdy coś się traci

Stał tak blisko, choć daleko
naraz obcy, choć kochany
rozdrapując zapomniane
wciąż bolące, uczuć rany

Czekał sam na parku skraju
ja szarpana wspomnieniami
podbiec chciałam, tak jak dawniej
by go objąć ramionami

Uśmiech naraz ma na twarzy
w powitalnym geście ręka
dziewczę biegnie na spotkanie
a mnie serce z bólu, pęka

Coraz dalej, jest ode mnie
dotknąć twarzy, już nie mogę
poraniona, znowu duma
każe ruszyć, w swoją drogę