Ładna metafora, a co do przesłania wiersza, no cóż, tak to w życiu bywa
- rzeczy, które wydają się trwałe, często okazują się takimi nie być
no i jak z tym żyć?

Witaj Alosie.

Mimo to jakoś trzeba...Wymyślono na świecie tyle fajnych rzeczy, ale jakoś nie to co tak potrzebne i ważne dla człowieka...stabilizacja. Ten stan jest nieosiągalny, przez rozwój cywilizacji. Pędzi w tę lub w tamtą stronę. Nie zawsze we właściwą, stąd pewnie najgorsze jest to cofanie się do punktu wyjścia a z niego kolejny start, ale czy tez w dobrą stronę, tego nie wie nikt...Pozdrawiam z tym samym pytaniem.

Witaj Julando.

Zobaczyć Ciebie na pp, to prawie sytuacja granicząca z cudem...Zgubiłaś się gdzieś w tych warszawskich uliczkach i od ostatniego Twojego wiersza, nikt nie potrafi Ciebie znaleźć.
Jak zawsze celnie odkorkowujesz wiersz...Upijana jego zawartość jest pojemna, bliska zamysłom autora...Pozdrawiam i dziękuję.

Katarzyno.

Miło mi że wpadłaś na słowo. Czytając innych, uczymy się samych siebie. Czasami znajdziemy w cudzym wierszu swoje odbicie. Pozdrawiam.