Głos katarynki słychać było...

Głos katarynki słychać było,
płynęła w niebo rzewna pieśń.
Za twą przychylność piłem wino,
i za to, co skończyło się.

Za to, że mi się nie zdarzyło
na polu walki ponieść śmierć,
co się rozbiło, to rozbiło,
po co odłamków starych strzec.

A kataryniarz stał dostojnie
w przetartym palcie i wciąż grał.
Ku tobie wyciągałem dłonie,
lecz on nie zauważał nas.

Ja cię kochałem, jak w czas dawny,
on katarynkę tulił swą
i słuchał moich słów banalnych,
lecz myślą był daleko stąd.

A pieśń się wiła, niczym droga,
nie ponaglając lat i dni.
Wszystkie w niej dźwięki wprost od Boga
płynęły, radość dając mi.

Głos katarynki słychać było,
niosła się w niebo rzewna pieśń.
Za twą przychylność piłem wino,
i za to, co skończyło się.

Шарманка старая крутилась... 

Шарманка старая крутилась,
катилось жизни колесо.
Я пил вино за вашу милостьи 
за минувшее за всё. 

За то, что в прошлом не случилось
на бранном поле помереть,
а что разбилось, то разбилось,
зачем осколками звенеть? 

Шарманщик был в пальто потёртом,
он где-то в музыке витал.
Моим ладоням, к вам простёртым,
значенья он не придавал. 

Я вас любил, но клялся прошлым,
а он шарманку обнимал,
моим словам, земным и пошлым,
с тоской рассеянной внимал. 

Teкла та песня, как дорога,
последних лет не торопя.
Все звуки были в ней от Бога -
ни жалкой нотки от себя.