Obręcze cz. 2 - Zbigniew Szczypek
Proza » Długie Opowiadania » Obręcze cz. 2
A A A

Część II

Zastał Anie piszącą coś w małym notesiku z szufladki nocnego stolika, uśmiechnęła się niedowierzając, że zaraz będzie obiad. Poprosiła, by usiadł i na moment chociaż odsapnął. Robiąc mu miejsce, niby przypadkiem złapała go za rękę. Chciał się wyrwać, nie rozumiejąc intencji, jednak ją przytrzymała, wzrokiem szukając jego oczu. Przestał się opierać i usiadł już spokojnie, opanowany. A ona sięgnęła drugą ręką i wskazała ów palec, który tak ją wcześniej zastanowił. Potrafiła tylko wyszeptać – co to jest? Dlaczego? – zamiast wcześniej przygotowanego zestawu pytań. A łzy jakoś same rozpłynęły się strumyczkiem, kapiąc z bladego teraz noska. Widziała wyrażnie, w powiększonych łzawą lupą oczach całą nagą duszę. Paweł przymknął na chwilę powieki, po czym znów spojrzał w jej żrenice, już bez obawy, strachu i wątpliwości. Westchnął, jakby straszliwy, wielki głaz, broniący dostępu do jego pustelni, został nareszcie wypchnięty. Spokojnie i pewnie postanowił jej odpowiedzieć, wyjaśnić zagadkę, która i jego męczyła.

- Parę dni przed twoim zabraniem do szpitala pracowałem sobie spokojnie na budowie, rozrysowując, trasując na posadzce  linie tak, jak później położone mają być płytki i panele. Pomagał mi Jacek, znasz go przecież. Rozciągaliśmy sznurek z kredą, bo jak na złość wysiadły mi baterie w laserze i trzeba było to robić po staremu. Po naciągnięciu, już miałem strzelać linie, gdy sznurek pękł i owinął mi się wokół palca, a Jacek nie wiedząc o tym, naciągał w najlepsze. No i tak mi się zacisnął, że mało nie straciłem palca. I stąd ten ślad, blizna co nie chce się zagoić.

Ania popatrzyła na niego z niedowierzaniem i szybko zrozumiał, jak bardzo była zawiedziona.

- Teraz to wymyśliłeś prawda?! Nie przyznasz się… nie powiesz prawdy… nie – urwała, łkając.

- Wymyśliłem?! Prawdy..? Ale jakiej prawdy? Chyba nie pomyślałaś, że znowu się ożeniłem i ukrywam to przed tobą, przecież nawet Piotrek by ci wygadał, gdyby tak było. O co ci tak naprawdę chodzi? – spytał niby nie rozumiejąc.

- Ja przecież dobrze wiem, że nikogo nie masz! Już dość się nasłuchałam, od twojej rodziny i kolegów, jak to ci życie zmarnowałam, że teraz z żadną nie możesz go sobie ułożyć i tak dalej! – niemal wyła, szlochając – tak, jestem winna!

- Uspokój się co ty robisz, chyba niepotrzebnie zostałem… - chciał wstać, niemal uciec ale mu nie pozwoliła. Jakąś nadludzką siłą przytrzymała go na miejscu, zmuszając, by patrzył na nią i tylko słuchał cierpliwie.

- Powiedz, co zrobiłeś..?! Co zrobiłeś z obrączkami?! Przecież oddałam ci moją, a ty zakładasz znowu tę swoją i udajesz żonatego, by baby dały ci spokój?!! – niemal wykrzyczała. A on nareszcie zrozumiał i szerzej otworzył zdumione oczy. Prawie zaczął się równocześnie i śmiać i płakać. Odetchnął głęboko i tak przygotowany odrzekł:

- Teraz wszystko zrozumiałem. Chcesz wiedzieć, co stało się z obrączkami? No to ci powiem! Kiedyś, gdy było krucho z kasą, po prostu je sprzedałem. Ważniejsze od sentymentów było, by sześcioletni wówczas dzieciak, miał co jeść, za resztę kupiłem mu buty, na tyle wystarczyło, nic więcej. A jeśli oczekujesz ode mnie prawdy i szczerości, to ci powiem – nigdy nie potrzebowałem nosić obrączki, czy też innego symbolu, tarczy. Każda z „podsuwanych” mi, przez przyjaciół dziewczyn, szybko rozumiały, że jestem inny, nie udaję i nie wykorzystuję sytuacji. Po prostu nie kocham się z kobietą, do której nic nie czuję. Tak więc widzisz, nigdy cię nie zdradziłem, choćby z jakiejś pierwotnej chęci zemsty. Nie potrafiłem!  Moje uczucie do ciebie było jak najbardziej szczere i prawdziwe, jak też prawdziwa była moja opowieść o sznurku, w pewnym sensie nadal na nim jestem. A co do blizny, którą spowodował… Widzisz, on ją tylko odnowił. Zawsze była i najpewniej zostanie do końca – przerwał, by chwilę zebrać myśli, a ona to wykorzystała:

- Ale jak to? Przez te wszystkie lata nie byłeś z żadną kobietą? Nawet przez chwilę? – nie mogła uwierzyć.

- Tak, nawet przez chwilę ale to nieistotne. Istotne jest to, że po naszym rozstaniu, praktycznie straciłem chęć życia – byłem wewnętrznie martwy. Miałem jednak wspaniałą kotwicę i punkt zaczepienia na tym świecie – naszego syna. Kiedy, po jakimś czasie doszedłem do siebie i okrzepłem, inne problemy, głównie finansowe zaczęły się pchać, z każdej strony. Miałem wszystkiego dość, nawet prosiłem Boga, by już mnie nie dręczył, nie poddawał próbie, zapomniał o mojej umęczonej duszy. A On chyba wreszcie wysłuchał życzenia i umarłem po raz drugi. Przestałem się bać, stałem się obojętny, coś jak martwy, duch przechadzający się między żywymi, a inni go nie widzą. I wiesz, tak lżej mi się zrobiło, zniknęły bariery i zakazy, byłem wolny, istniejąc między wymiarami. Ale i tu czaiła się pułapka – byłem cały czas w zawieszeniu – ani martwy, ani żywy. To był krótki czas na przemyślenie, za którą opcją się opowiedzieć. I znowu można było liczyć na synka, jakby czuł że jestem na rozdrożu, dał z siebie wszystko, był cudowny, jak czyste źródło – życia. Przypomniał mi czym jest bezinteresowna miłość, której jest owocem.  Wybaczyłem wszystko i tobie i sobie, odzyskałem harmonię i wewnętrzny spokój, a teraz dzielę się tą radością z innymi.

- Paweł, ja wiem że cię skrzywdziłam, ciebie i Piotrka. Wiem, że w jego przypadku żadne prezenty tego nie naprawią i jestem ci wdzięczna, że nie nastawiałeś go przeciw mnie. A co do ciebie, to nadal jesteś mi bliski na równi z synem i nie mam nikogo poza wami – łzy nadal kapały.

- Właśnie tego nie mogłem zrozumieć – dlaczego to ty jesteś sama? Dlaczego tu, poza mną, nikogo przy tobie nie ma? Nigdy cię nie wypytywałem, ani ty nie chwaliłaś się nowymi znajomymi, kochankami, czy jak to nazwać. Jednak od syna wiem, że przecież byli inni, już gdy się rozwiedliśmy, a ty skończyłaś z Rafałem, którego omal nie zabiłem. Wiem o jakimś Włochu, był Niemiec, chyba Kurt, czy jakiś Markus..? Gdzie oni są? – zdziwiony uniósł ramiona.

- Nie ma. Nigdy nie było! To tylko przyjaciele i było ich więcej, niektórzy nawet nie byli moimi znajomymi. Tak, większość z nich na coś liczyła, Włoch – Antonio, Toni – jak kazał się nazywać, prawie mnie zgwałcił. Wiec, że zdradziłam cię raz, z Rafałem. Wykorzystał moją chwilę słabości i wściekłości na ciebie ale to była pomyłka, bardzo kosztowna zresztą. Tą jedną głupotą przekreśliłam wszystko – zatrzymała  wypowiedź, jakby oczami zaglądając w przeszłość. – Był jeszcze ktoś, a ty nic nie wiesz, bo Piotrek dotrzymał danego mu słowa – i teraz Paweł był naprawdę zaskoczony  - prawdziwy przyjaciel, miał na imię Darek. Mówię miał, bo już go nie ma – nie żyje… Od lat mieszkał i pracował w Niemczech, dorobił się własnej firmy i majątku. Pracowałam u niego i tak się poznaliśmy – ja sprzątaczka/kopciuszek, a on szef/królewicz tylko już trochę starszy. Zaraz sobie Bóg wie co pomyślisz. A on, najpierw surowy pracodawca, a później miły dobry szef i wreszcie prawdziwy przyjaciel. Wiele mnie nauczył, nie żądając nic w zamian – języka, zwyczajów, pracy biurowej, bo w końcu na tyle mnie polubił, że nie mógł patrzeć, jak szoruję podłogi. Spędzaliśmy dużo czasu razem, po pracy i w weekendy, on i ja nikogo tam praktycznie nie mieliśmy, poza nielicznymi znajomymi. Stał mi się bliski, jak ojciec i matka, których nigdy, jak wiesz, praktycznie nie miałam. Razem chodziliśmy do restauracji, czy kawiarni, kina, teatru, muzeów, robiliśmy wypady w góry i wycieczki rowerowe. Później, gdy pozwoliłeś zabierać mi Piotrka, spędzaliśmy razem urlopy… - urwała, bo Paweł przypomniał sobie o gotującym się rosole. Poprosiła, by wyłączył palnik i wracał, zjedzą później. A gdy po chwili wrócił kontynuowała przerwany wątek – Kochałam go, nadal trochę kocham, wypełnił mi pustkę… po tobie. Był ode mnie starszy ale to by mi nie przeszkadzało, gdyby tylko chciał… Ale nie, jasno mi to wytłumaczył, zrozumiałam i zgodziłam się na rolę „córki”, której nigdy nie miał. Na jego prośbę, po jakimś czasie przeprowadziłam się do niego, miał duży, wygodny dom, pięknie urządzony. Powinieneś go zobaczyć, wiele rzeczy by cię zainteresowało – przerwała, by czegoś się napić, długa opowieść wysusza gardło. Paweł natomiast cały czas uważnie ją obserwował, był wyraźnie zaskoczony opowieścią Anny. Nigdy, na żadnym zdjęciu z wakacji syna, nie było żadnego starszego mężczyzny, nic takiego nie pamiętał, a pamięć miał dobrą. Postanowił cierpliwie wysłuchać Ani do końca ale też trochę się martwił, czy to nie nazbyt wiele dla wyczerpanego chorobą organizmu. Dlatego spytał, gdy odstawiła szklankę:

- Aniu może jeszcze chcesz coś pić? No i czy dobrze się czujesz, nie jesteś wyczerpana?

- A wiesz..? – chwilę się zastanowiła, troszkę zamyśliła i powiedziała tak – Czuję się znacznie lepiej, a pić na razie nie chcę, może małą kawę, jeśli mogę. Ale teraz dokończę moją opowieść. I tak pracowałam i mieszkałam sobie z Darkiem, prawie wszystko o sobie wiedząc i było nam dobrze. Przyjeżdżałam do was, do Polski, by pobyć trochę z Piotrkiem i widziałam ile straciłam i nadal tracę. Chciałam mieć go blisko ale ty pewnie byś się nie zgodził, bym go zabrała do Niemiec. Zawsze doceniałam, jak dbasz o niego, ile czasu mu poświęcasz, kosztem pracy i nie tylko. Nigdy też nie był zbuntowany przeciw mnie, a ty nie robiłeś problemów i miałam z nim kontakt. Często mówiłam o tym Darkowi, podziwiał cię i chciał poznać. Ale kiedyś, gdy pokazywałam mu nasze stare zdjęcia, zaskoczył mnie reakcją, nawet szklanka wypadła mu z dłoni i się rozbiła. Przekonana, że cię zna i rozpoznał na zdjęciach, zaczęłam go wypytywać ale wszystkiemu zaprzeczał. Nie uwierzyłam, był przecież dogłębnie wstrząśnięty. Wiedziałam, że mieszkał kiedyś we Wrocławiu, więc może się znaliście, ty spędziłeś tam większość swojego życia. Czy mówi ci coś nazwisko Madej, Dariusz Madej? – Paweł w żaden sposób nie mógł skojarzyć osoby, tylko się skrzywił, kręcąc głową przecząco i odparł – Nie, nic, a nic nie kojarzę, a dużo był starszy ode mnie?

Popatrzyła na Pawła zawiedziona – Ok. 5 lat, miałby teraz 51. W Niemczech spędził prawie 30 lat, czyli to musiało być wcześniej, może gdy byłeś w liceum i znał cię ze szkoły? – szukała punktu zaczepienia, tak bardzo chciała wiedzieć.

- Aniu, wiesz jak dobrą miałem pamięć, nic się nie zmieniło. Masz jego zdjęcie? – przyszło mu do głowy.

- Gdzie moja torebka? Podasz mi? Telefon mam rozładowany ale w kosmetyczce mam jego zdjęcie – odrzekła.

Przyniósł torebkę z przedpokoju, nie chcąc sam grzebać, podał ją Ani, a ta szybko wyjęła fotografię i mu pokazała.

Miał niejasne przeczucie, że gdzieś widział tego człowieka ale pewności nie miał, może gdyby był szczuplejszy i nie tak szpakowaty. O ile czas, nie wyrył swojego piętna na Pawle, to z postacią ze zdjęcia obszedł się surowo. Anna, jak gdyby się domyślała jego wątpliwości, wyjaśniła krótko – Zrobiłam je, gdy był już schorowany, jakieś trzy miesiące przed śmiercią, miał nieoperacyjny nowotwór z przerzutami, za późno się dowiedział – znów się popłakała, sięgnęła po chusteczki, a on ją przytulił, wiedząc jakie to dla niej bolesne wspomnienie. I tak, siedzieli razem, jak dwoje starych, bliskich sobie przyjaciół, milcząc.

Z odrętwienia wyrwał ich telefon Pawła – jakiś klient chciał umówić się na spotkanie, w sprawie zlecenia prac wykończeniowych w swoim domu. Po krótkiej rozmowie, z potencjalnie zainteresowanym, odłożył swoją komórkę i zaproponował wreszcie obiad, Ania musiała za chwilę zażyć kolejną porcję lekarstw. Poszedł do kuchni i wrócił po 15 minutach, z tacą pełną naczyń. Zjedli szybciutko, nawet z uśmiechem na twarzach, żartując sobie i wspominając początki wspólnej znajomości. Ona była mu wdzięczna, za rozładowanie napięcia, a on jej za przerwanie, wcześniejszej opowieści i danie mu czasu, na jej przetrawienie. Zrobił kawę, chociaż nie do końca był przekonany, czy powinna ją pić, znalazł w kuchni jakieś zapomniane ciastka i przysiadł się z filiżanką, jak kiedyś, gdy byli małżeństwem. Opowiadał o nieznanych jej przygodach z synem, a ona chłonęła te historie, jak gąbka.

I tak czas minął im do wieczora. Paweł wykonał kilka telefonów, między innymi do Kasi i Piotrka, nawet dał się ubłagać Ani, by chociaż krótko porozmawiała z synem i podłączył jej telefon do ładowania. Niby opanowany, gotował się wewnątrz, nie dawała mu spokoju twarz Darka. Faktycznie, nie pamiętał by go spotkał w młodości ale sen, to już coś innego. Tyle, że o tym nie chciał jej mówić. Kiedyś było inaczej, niczego przed nią nie ukrywał, także tej, dziwnej sfery swojego życia. Pamiętał, jak kilka razy udowodnił jej, że coś w tym jest. A teraz udało mu się niczym się nie zdradzić.

- A powiedz, co tam u Jacka słychać, jak tam jego Adrian? – nie wytrzymała Ania i postanowiła zacząć od nowa.

- A w porządku, pracujemy teraz razem – odpowiedział zgodnie z prawdą – czasami tylko, gdy mamy kilka mniejszych zleceń, to się dzielimy. Zresztą Jacek ma teraz więcej czasu, niż ja. Adrian już dorosły, skończył szkołę i pracuje, czasem tylko pomagając ojcu. Nie poszedł na studia i Jacek musiał się z tym pogodzić. Młody ma fajną dziewczynę, są ze sobą dość długo, więc sobie żartujemy z resztą chłopaków, że nasz kolega wkrótce będzie dziadkiem.

- A Jacek, dalej jest sam, czy w końcu sobie kogoś znalazł? – „jednak była wścibska” – pomyślał.

- Był tam czas jakiś, z taką jedną Gośką, jednak w końcu się pokłócili, o byle co, no i każdy w swoją stronę. Teraz kręci się koło niego Wiola, może tym razem… - zakończył, bo znowu męczyła go myśl o Darku Madeju.

- Przepraszam cię ale tak się zastanawiałem, ten Darek miał jakąś rodzinę? Co z jego firmą, domem, zostawił to komuś? – nie chciał, by zabrzmiało to tak, jakby miał ochotę dobrać się do tej spuścizny, do czego oczywiście nie miał prawa, jednak ciekawość wzięła górę, a następnym pytaniem, wprawił byłą żonę w zakłopotanie – Mówiłaś, że traktował cię, jak córkę…

- No wiesz… - żachnęła się, troszkę zniesmaczona. I mimo, że przeprosił, to było jej przykro. Jednak chciała powiedzieć, wyjawić prawdę, która i jego dotyczyła. – Rozumiem, że jesteś ciekaw, skąd mam to wszystko – nowe mieszkanie, pieniądze, niezły samochód. Tak, to od niego! Dobrze zarabiałam, prowadząc jego biuro i z czasem księgowość, to jednak nie odłożyłam jakiejś fortuny. Gdy poznał dogłębnie nasze losy, jakoś tak po tym, gdy pokazałam mu twoje zdjęcie, a Piotrek był pierwszy raz w Niemczech na wakacjach, zaczął namawiać mnie do powrotu do Polski. Mówił, że szkoda mojego zdrowia i żal mu było Piotrka i naszej rozłąki. Zdziwisz się ale chodziło mu także o ciebie, uważał że błędem było nasze rozstanie, tak jakby to on, za nie odpowiadał, a przecież to nieprawda. Chociaż widziałam szczerą, ojcowską troskę, to zbywałam, nie chciałam słuchać argumentów. W końcu przestał nalegać i nie wracał do tego tematu, za to wymykał się coraz częściej, na jakieś spotkania, niby to w interesach, były też kilkudniowe wyjazdy, na które mnie nie zabierał. Zaczęłam się martwić i coś tam podejrzewać ale on ciągle mnie uspokajał, że to nudne sprawy i nie chce zajmować mi czasu. Prowadziłam jego księgowość i wyobraź sobie nie znalazłam nic, dosłownie niczego, co nakierowałoby mnie na cel, tych wyjazdów. Dopiero po kilku miesiącach, gdy choroba się ujawniła, powiedział mi prawdę, pewnie nie całą – urwała.

Cdn.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Zbigniew Szczypek · dnia 07.10.2021 16:46 · Czytań: 427 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 10
Komentarze
Darcon dnia 07.10.2021 16:51
Zbigniewie, sprawdź tekst jeszcze raz i popraw błędy. Nie wpada, aby tekst na górnej półce miał błędy ortograficzne.
Cytat:
I z tond ten ślad, bli­zna co nie chce się za­go­ić.

Cytat:
Nie przy­znasz się… nie po­wierz praw­dy… nie – urwa­ła, łka­jąc.

Nie sprawdziłem całego tekstu, ale liczę, że to zrobisz.

Pozdrawiam.
Zbigniew Szczypek dnia 07.10.2021 18:12
Witaj Darconie
Jestem Ci bardzo wdzięczny, że mimo błędów dopuściłeś mój tekst do publikacji. Pisałem w emocjach, a z błędami miałem już problem na maturze, dlatego musiałem zdawać ustnie, mimo że merytorycznie praca pisemna była na 5! Poprawię natychmiast, co tylko uda mi się wypatrzeć. Ciekawe, na ile treść Ci się spodobała?
Pozdrawiam serdecznie
Zbyszek(nie Zbigniew) ;)
Darcon dnia 08.10.2021 18:28
Treść pozostawiła mnie obojętnym. Raz, że nie odnajduję się w grupie docelowej czytelników, drugie - Twoja narracja, żeby dobrze to ująć słowami, jest charakterystyczna dla powieści XX wieku i trochę nie na czasie. Dla jednych to zaleta, dla innych nie.
Pozdrawiam.
Zbigniew Szczypek dnia 08.10.2021 18:55
Darconie
Rozumiem i szanuję Twoje zdanie. To tylko opowiadanie - wprawka, nie aspiruję do nagrody, dla współczesnych, nowoczesnych twórców. Wychowałem się na dwudziestowiecznych powieściach, stąd może ten sposób i styl narracji. Ważne, by przedstawiciele, przynajmniej mojego pokolenia, dostrzegli jakieś zalety. Może historia tu opisana, będzie w jakimś stopniu zbieżna, tożsama z ich wspomnieniami, życiem lub wręcz odwrotnie - chcieliby, życzyliby sobie, takiego rozwiązania problemów ich nurtujących. A fabuła nie do końca jest fikcją.
Dziękuję Ci Darkonie za komentarz, jak dotąd jedyny, ocenę(górna półka) i bezcenną opinię.
Serdecznie pozdrawiam, licząc na następne komentarze
Zbyszek ;)
Kazjuno dnia 24.02.2024 07:54 Ocena: Bardzo dobre
Na wstępie. Zbysiu, marginalna uwaga: nie komentuję poezji. Nie, że jej nie lubię i nie doceniam, ale nie uprawiam i chyba dlatego dobrze nie czuję.

Wracając do 2 części "Obręczy".
Przeczytałem uważnie i odniosłem wrażenie, jakbyś nieco zwolnił tempo. Spodziewałem się dramaturgii i napięć jak w pierwszej części, tymczasem obopólne wyznania ex małżonków, a szczególnie Ani - przynajmniej dla mnie jest wyzute z elementu, który w moim odczuciu jest zwykle nośny. Wszak erotyka sprzedawała się zawsze dobrze. Tymczasem Paweł, który przez lata żył jak mnich, jakby był obojętny na sferę życia intymnego Ani. Przecież kiedyś z nią sypiał, spłodził syna Piotrusia. Tymczasem jej wyznanie, że mieszkała z Darkiem i traktowała go jak ojca, i do niczego między nimi nie doszło, a Paweł daje temu pełną wiarę, trochę mnie rozczarowało. Zwłaszcza, że sam pozostał jej wierny. Jacyś bezpłciowi ci bohaterowie. Nie targają nimi na tym tle emocje, a jest to sfera największych napięć między mężczyznami i kobietami. Wśród mahometan niewierne żony każe się śmiercią. W naszej cywilizacji na tle zawodów miłosnych dochodzi do śmiertelnych pojedynków, samobójstw, a nawet morderstw.
Ty obchodzisz tę kwestię szerokim łukiem.
I chyba głównie dlatego - wybacz Zbysiu - trochę się czepiam.
Dopiero przy końcu rozdziału intensyfikujesz napięcie i zaciekawiasz czytelnika. Serwujesz mu zapowiedź przełomowego wyznania Darka. Może w następnej części nastąpi jakieś BUM!? Zwrot akcji. Bo tego w powyższym tekście mi brakowało.
Przeczytam kolejny i następny odcinek. Rzecz jasna, skomentuję.
Dzisiaj z ciemnogrodu Wałbrzycha jadę do bardziej światowego Wrocławia, Poczytam następną "Obręcz" chyba jutro wieczorem.
Pozdrawiam, Kaz

PS Nadziałem się na niepoprawionego orta. Popraw. Ma być "skąd".
Cytat:
Ro­zu­miem, że je­steś cie­kaw, z kont mam to wszyst­ko


PS 2 Też zdarzają mi się ortografy. Podpieram się sztuczną inteligencją:
https://languagetool.org/pl/#libreoffice
Polecam!
Zbigniew Szczypek dnia 24.02.2024 19:47
Kaziu
1. Sam pewnie wiesz, że ciężko jest utrzymać stale, pewne tempo narracji.
2. Erotyka... Masz rację i jest wersją ociekająca pożądaniem oraz pikantniejsza. Ale...
Parę razy dostałem opr. za dosłowność i wyuzdanie, a koleżanka, którą prosiłem o poradę, nie
odzywa się do dzisiaj, chyba ma mnie za zboczeńca, ew. że to moje wobec niej plany(no
niewykluczone B) )
3. Nie każdy rozdział musi urzekać, to tylko ciąg przyczynowo - skutkowy, jak w życiu(przyszedł
Iwan, wypieprzył mnie parę razy, posiedział ale czego chciał nie powiedział"
4. Wałbrzych nie jest ciemnogrodem, chyba że myślisz o często zalegających chmurach.
Moja powieść częściowo toczy się w Wałbrzychu i Górach Sowich i nie szukam Złotego Pociągu,
jednak zaczepiam temat "podziemi", by połączyć go z daleką Syberią
5. Dzięki za wypatrzenie błędu - u mnie normalka i muszę skorzystać z Twojej rady

Bardzo Ci dziękuję za poczytanie i konstruktywne uwagi
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś ;)
Kazjuno dnia 24.02.2024 20:26 Ocena: Bardzo dobre
Przepraszam. Zbysiu.
Przeczytałem tekst jeszcze raz, już na dobre obudzony. Tym razem wrażenie było zupełnie inne. Nie wiem, co mnie napadło, że rugałem twój tekst za niedostatek erotyzmu? Miałem jakieś eratyczne senne majaki, że pisząc po przebudzeniu, szukałem takich emocji?
Potwierdził się slogan o zależności "punktu widzenia od miejsca siedzenia". Chociaż ponownie usiadłem na tym samym obrotowym foteliku. Jeszcze raz przeczytałem "Obręcz" cz. 2 kilka godzin później i wrażenie było diametralnie inne.
Bardzo fajny i emocjonalny dialog. Paweł nie musi mieć mentalności twardziela na pęczki zaliczającego niewiasty. Jest normalnym, może bardziej wrażliwym od standardowych facetów mężczyzną. Ania też nie musi być kobietą z wybujałym temperamentem.
Więc, chłonąc rozdział po raz drugi, stwierdziłem, że są jednak duże emocje, a portrety psychologiczne bohaterów pasują jak ulał do stworzonego przez Ciebie dialogu. Nie mam nic
przeciwko nasączaniu treści erotyką, ale w tym tekście byłaby nie na miejscu.
Fajne czytadło!
Powinienem podnieść ocenę. Szkoda, ale nie ma takiej technicznej możliwości.

Pozdrawiam, Kaz
Zbigniew Szczypek dnia 24.02.2024 20:43
Kaziu
Nic się nie stało! Tak sobie myślę, że tam gdzie faktycznie w końcu jest erotyka, to mogłaby być nieco większa ale z drugiej strony, od czego jest wyobrażnia.
Ocena - powiesz mi na końcu, co o tym, jako całości sądzisz i będzie to dla mnie cenniejsze od półek/stopni, a ja Ci z góry dziękuję.
Kazjuno dnia 24.02.2024 21:43 Ocena: Bardzo dobre
Więc mówię na końcu: ocena ostateczna powinna brzmieć:

ŚWIETNE !
Zbigniew Szczypek dnia 24.02.2024 22:19
Kaziu
Tasz to szok!
Ale wszystko, do końca?! No to jest powód, w sumie wcześniej wróciłem, chłopak idzie spać, to otwieram flaszkę, wystarczająco długo czekała!
Zanim otworzę zacny trunek, to jeszcze spytam - co myślisz o moim pomyśle na cz. 5-tą?
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś ;)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty