Niezłe, jednak te "mundre" określenia, jak entropia i termodynamika nieco ciągną zamysł twórczy w kierunku poezji komputerowej.
To moje skojarzenie wynika z odrazy do utworów pisanych przez informatyków w przerwach między jednym programem do naprawy a drugim w kolei.
Kończy się zawsze literackim matrixem.
Czyli do okruchów ciastek pod klawiaturą.
Prasowanie myśli, ołowiane dni, trucizna egzystencji - to dobre miejsca w utworze. Puenta z klockami sympatycznie cofa nas w raj dzieciństwa.
Beztroskę zabawy i brak lęku.

Najbardziej spodobała mi się puenta Twojego wiersza, niby coś oczywistego, a jednak ujęcie tych sformułowań w pewnej łączności i jako zakończenie rozważań w utworze przyciąga uwagę.