Przepiękna treść i głębia.
Końcówka wymowna. To zapalone światło nocą. Łączenia jasnego i ciemnego. Smutku i nadziei. Smutku i radości. Połączenia wspomnień i teraźniejszości. Chwytasz za serce.
Pozdrawiam.

Witaj Wiolinie
Podoba mi się ale oprócz tego, co napisała Wodniczka, intryguje mnie to "zapalone światło".
Płyniesz do matki, która zapala, wystraszonemu dziecku światło do spania ale też uchyla "wrota tajemnic", by nas oświecić - pokazać drogę. Naturalną koleją rzeczy - my także, podążając za rodzicielką, pomyślimy o własnych pociechach, wskazując im jasny kierunek - "zapalimy owo światło". Jeszcze jednak jesteśmy niedoskonali, nie ma w nas "żarówki", to mądrość, która przychodzi z wiekiem. Tak to widzę. Kurka! Czy ta jesień wszystkich dziwnie nastraja?
Pozdrawiam Cię Wiolinie
Zbyszek

Tylko nie "Zbigniewie" - Zbyszek jestem i kropka
Temat, jak Ci już pisałem, znam doskonale, ja przeżyłem autentyczną "iluminację" - moje "Pożegnanie", więc odczuwam inaczej, niż wielu, zbyt wielu.

Zbyszku, zatem zmień imię temu facetowi który mówi do mnie że jest Zbigniewem Szczypkiem.
Jeżeli powiesz do mnie trójkolorowo, Darku, Dariuszu czy Dareczku, żadnej formy nie przyjmę za afront. Pozdrawiam.

Witaj Ajw.

Widzisz, o tym wymiarze wiersza w ogóle nie pomyślałem. Dziękuję za otwarcie się na nowy obraz. Pozdrawiam.

Witaj Wiolinie !
Tak niewiele słów, a tak wiele głębi... Wiersz nasączony wspomnieniami i czułością do matki. Wzruszająco i pięknie !
Pozdrawiam )

Piękny kochajacy wzruszający
Z podobaniem