Gago
No cóż, miłość jest ślepa, a mądrość nie przychodzi tak szybko.
Przejmujący, jak zwykle obraz, tym razem wzgardzonej miłości, która czekała zbyt długo.
Szczera miłość jest czysta, jak szyba, której nie zasłaniają fałszywe firanki. Życiodajny deszcz spełnienia, oczyszcza ją i pogrubia, wówczas, niczym lupa, pozwala ujrzeć całe piękno, otaczającego świata. "Lupa", to także łzy, łzy rozpaczy, powiększające nasz smutek. Odrzuceni, zamykamy się w sobie i dla otoczenia, jesteśmy "chorzy", a krew gęstnieje, ciąży, zmuszając do uwolnienia się od niej, nie ma dla kogo krążyć. Jest jednak nadzieja, że ta tragedia, przebije barierę obojętności - ów parasol.
Podoba mi się!
Pozdrawiam serdecznie
Zbyś

Wyjątkowo przejmujący wiersz, w którym oczekiwanie na coś, a właściwie na kogoś nie spełniło się, okazało się czymś ulotnym, iluzją. Jednak wbrew pozorom miało swoją siłę, przyniosło określone konsekwencje, bardzo dramatyczne dla bohaterki, choć wydaje się, że dla niej samej było naturalnym następstwem, wpisanym przez nią samą w jej los. Bardzo podoba mi się sposób, w jaki opisałaś to wydarzenie: "równe kreski na nadgarstkach, bo mam coś z pedantki", co próbuje jakby zbagatelizować problem, ominąć go, oswoić. Ponadto moją uwagę zwrócił rodzaj przetworzenia, przekształcenia zastosowany we fragmencie: "wystarczyło, że cegłówka mi wypadła z głowy", dzięki temu zyskałaś niebanalne skojarzenia, bo przecież zazwyczaj cegłówka spada nam na głowę.
Pozdrawiam ciepło.

Jest w Twoich wierszach coś, co mnie ujmuje. Nie bardzo potrafię napisać dlaczego, bo tego nie wiem. Działa tu bardziej intuicja, niż jakaś umiejętność analizy. Chyba Ci to nie przeszkadza, a może to nawet lepiej? Poetom zależy wszak bardziej, by dotrzeć do emocji, niż rozumu. Tak mniemam. Idealnie, jak dla mnie wyważone proporcje prostoty i głębokiej poetyki przekazu. Będę obserwował. Pozdrawiam.